desir del mietgorn

Desir del miègjorn.

Istòria per de rire un brave còp entre amics.

Que sortiguèri un jorn de l'escòla. Que cal plan ne sortir un jorn. Que n'i a qu'i demòra tot lo demai de la vida. Que ieu ne voliái pas sortir. Me soveni plan que me tancavi, ambe un cèrt plaser , davant lo trauc,... de la mata, coma un conilh a las espèras .

Enfin quand ieu ne sortiguèri de l'escòla, jos los aplaudiments de la meuna familha, ausiguèri lo buf prigond de tota la parentalha : que n' es sortit, aquel fenhantàs , benlèu un jorn trabalharà ... »

Ieu que me dobtavi pas sonque de l'asirança que n'avian totes , e d'un biais un brave sadol. Uèi ne'n pòdi pas parlar . Mas a l'epòca m' afogavan totas las questions de matematicas, de filosofias , de societat. Sens i comprendre ren , que ne podiái parlar longtemps.

Los desvolopaments limitats . Las integralas del tresen gras L'algèbra de Boole, sabètz sus las raras . Una istòria de la violéncia. Tot m'agradava.

Un jorn doncas , me calguèt trabalhar . Me damna ...

Cal dire que voliái tornar al « Miègjorn » sens saupre ren de mai . Defòra del miègjorn podiái pas viure. Benlèu la sola causa que me teniá , n'èri segur.

Me sufisiá de gaitar d'unes parisencs alisar la veitura , lo dimenge matin, sul parcatge de l'immòble de vint estatges, ambe la pel de camèl per me dire qu'èra pas Dius possible de crebar aicí.

O paguèri car.

Los occitans del « miègjorn « se'n chautan dels " occitans perduts al nòrd ».

Pr'aquò i cresiái al miratge de la capitala. Me boleguèri de tot costat , de la Plaça del Tertre , a Sant German , del cafè de Flòre , a Sant Miquel , dels camps Elisencs a la plaça de Clichy. Me boleguèri , nos boleguèrem . Mas qu'i avia pas res pus. Tot èra mòrt. Levat los remembres d'una epòca gloriosa, mas d'a fons oblidada...Que cercava los eiritièrs de la revolucion, los del Sartre, de la Simone, de Mirò, que te sabi ieu. Arribèt lo mes de mai 1968. Mas quand tornèri , i avia ren. Paris èra mòrt.

Partiguèri cap a l' Occitània , sens pensadís.

Una cachavièlha vertadièra. Que los òmes que me comandavan, que nos comandavan, venián gaireben totes del Nòrd . Nos disián de nos bolegar lo cuol, de partir , de se «vendre», coma las putas sul trepador, « de mutar » de cercar endacòm , entre qu' elses demoravan aicí en çò nòstre, a prechar la mobilitat. E aquí son encara, sens idèa de tornar al seu país. L' Occitània li agrada...

Paris a afortit un sistèma, gigant e poderós de demolicion , que fa qu'un milion de saberuts occitans trabalhan al Nòrd , ont son forçats d'i viure , de mostrar sa pata blanca avant d'i tornar....un jorn, per la retirada.

França de Lois XIV, França de la Republica , çò meteis . S'agís pas que d' alienar , de matar l' elita bretona, occitana , basca o catalana , corsa , alsaciana, creòle...

De donar a n' aquelses paurucs l'idèa d'una capitada.

Ieu disi , (es una istòria per de rire) que i a una maquina per nos tuar.

L'accent quitament es forabandit... Oblidatz pas...Que per trapar una plaça te cal parlar francés . Mai que melhor. Se non sias pas qu'un imbecil .

La lenga d'òc servís pas de ren. Aquò's lo miracle francés de l'integracion .

Los occitans se'n chautan. Los qu'an jamai degut desempegar son esclòp del fangas .

L'occitan del país, lo que jamai sortiguèt de sa basa udola son gauch, quand vei la còla de rudbi occitana, jogar a Sant Denis... L'occitan del país te compren pas gaire se li disi que n'i a un brave sadol pels joves de montar a Paris far son iniciacion al non res, es a dire a amagar son accent que remembre lo solelh , a se calar vergonhós quand li ven l'enveja d'una autra vida.

Alara òsca .

E que subretot non jamai se parla de totes los qu'an degut partir.

A A A un ventral de rire non?

Es pas bera l'istòria occitana? Que se son a Paris que l'an plan volgut ... Non? A A A...