Lo fintaire de Manhatan..... Novèla

Lo Fintaire de Manhatan ( primièr tròç)

Lo Fintaire de Manhatan,

La nuèch plegava las torres . Formava una baudufa, tremolanta e sensibla, en fàcia de las violéncias de las lums. La nuèch se retractava davant los immòbles pintrats de neons mirgalhats . Pas que d' imajas desgobilhats, fretats sus las parets. Lor prusissián l'enveja de quichar las carns .

La nuèch gaitava lo còr batejant de la ciutat, laurada per las avengudas tiradas drechas , levat la de Broadway , mas totas zebradas pels fars e fuòcs al cuol roja del flum de veituras , que podián encara clinhar lo blanc, l''iranjat , per se virar , dins una androna e s' assadolar de plaser , entre las escobilhas , e tornar, dins lo flum espés, per que contunhèsse de plantar son mai pichon, la lucha giganta, entre totes los vièches dels pals gigant quilhats al mitan de l'orgia de lutz, ufanosa tala una tièra de falus, en reng sus la riba del flum Amazonas, batejat aicí East River e qu' escamparián son fum de posca blanca, al mescladís de cocaïna e de nèu craspèca.

La nuèch finissiá per s' acantonar al pas d'un pòrge , l'esperança d'una androna de patz , d' una cort amagada replegada coma ela dins lo silenci, plena d'ombra amistosa..

Nòva Iòrq mostrava sa fòrça lumenosa , als cosmonautas, als martians , als dieus , e fasiá de fuòcs d' artificis que l'uèlh se crebava de seguir , que l'uèlh s'escagassava de comprendre.

E tot aquel vomit lumenós davalava del cèl, dusca a la tèrra, dusca a las veirinas de las mòstras, suls trepadors ont los badaires los prautigavan sens se chautar.de ren. Nòva Iòrq e sos fuòcs esbleugissents, cada nuèch , sus l'empont .

La lum cascalejava sus los ciutadans que se quichavan sus Broadway .

La nuèch podiá pas que s'acuolar davant las ondas poderosas de la lum. L'explosion orgasmica dels fotons al caire de Madison's Square . Aquí fasiá jorn , sempre , nuèch e jorn.

Al nivèl de beton, lo bruch veniá pas possible , claxons , cridas, tindaments, esquiladas, vonvonaments, trepadas, e piadas musicas talhadas , desalenadas, saquejadas , desformadas, coma se l' eliça d'un elicòptèra gigant de la Forèst d'Esmaurada ,pastava l'aire , per li donar la consisténcia pegosa , d'una barba a papa, l'aspècte vescós , afrabat pel resson , d' un mescladís acostica que te fisava enveja de fugir, lèu cap a las autra lums pus suaudas , pus amistosas. Èra coma s'un milion d'aurelhas te parlavan dins la tèsta , coma s' escotavan sens ren comprendre . Èra un bruch qu'emplenava tot , inaudible, inausit , inuman , un roncament de caforna , cargat a n'espetar d'un milion de decibèls . Prems de la certitud de coar l'avenir del monde .

Amont dins las torres , que la crèsta se perdiá endacòm de la bulla de clartat , èra gaireben lo silenci. Amont arribava pas que lo buf rassegurant de la vida. La patz , l'agach senat sus la citat. Amont naut lo monde aviái pagat son drech d'escotar lo bruch de la citat coma lo d'una musica tebesa e calorosa.

Èrem totes fraires umans ? Non ?

I avia d' aubres acrencats a las parets de beton, una idèa d'un arquitècta «d'engenh» d'un país « d'engenh».

I avia de massís de flors , d'oasis, d'òrts enfestolits. Pus naut encara , a l'estatge darrièr se trobavan las terrassas wonderfulas del paradís ont grelhava la Maria Joana, l' Eldorado de las terrassas à quaranta mila dolar lo mes, a l'aplomb de Central Park . Ame piscinas , cocotièrs , ginèstas floridas, brugas e falgas que s' espandissián a l'abroa de las sorgas , òc de las sorgas que mormolhejavan , e dels rius que serpatejavan dins lo ventolet linde dels teulats plans.

Cresi que los òmes avian bastidas aquelas torres per s'escapar del bruch infernenc de las valòias pudentas enfumadas pels carris jaunes ....

D'aquí estant, trobavan los estatjants, un pauc de frescor de l'ocean pròche, e un pauc de tranquillitat. Que la calorassa los ofegava , que fasiá tròp caud a Nòva Iòrq l'estiu . Lo monde alandava las fenèstras , esperant de recaptar un pauc de la tebesa de la nuèch .

L'aimava la vila lo fintaire .

A la debuta , en descubrissent la vista que tenià de sa fenèstra , se sovenguèt d'una pensada curiosa : aquela vila retipava un cementèri. Vertat que la vila i semblava a l'image d'una ciutat roïnada per la guèrra.

Quina idèa alara qu'èra plena de vida...

A suivre (A F )