A solhèl colc

A solhèl colc.

Aquèlas ròsas salvatges, èran d'una vièlha bòria, venguda roïna dempuèi bèl briu, aprèp la partença de l'ainat de la familha, cap a la ciutat ont la vida es tant e mai pus facila que dins los penjals emartassats de la montanha.
Mas un jorn una filha qu'aimava la solitud e aquèl camin del mas, s'es arrestada dins la cort clafida de romecs, e a l'abroa de la porta d'intrada a vist aquèl rosièr bèl.
N'en prenguèt un reget . Lo plantèt dins lo seu ortalhet, aquèla mena d'òrt grand coma très mans, qu'òm pòd trovar gaireben de pertot dins aqueles traças d'ostals totis parièrs , que s'espandisson a perda de vista dins las banlègas, de Tolosa, Marselha, lo Clapas ...
M'en donèt bravament a ieu tanben un rebrot pichòt , e lo tipe prenguèt de vam. E lo monde dis qu'aquò polid un rosièròt aital . E lo mond n'en demanda lo nom levat que ieu n'en savi rès.