Resistencia ambe un poèma de J Bodon




Q
uand montèrem l'escalièr te coneissia pas encara
Una cambra sens papièr , la pus freja , la mens cara;
Nos agachèrem un brieu sens gausar clavar la pòrta.
Lo primièr poton crentiu, una braçada pus fòrta...

Ara tot èra permés, la tia cotilha leugièra
E lo meu mantèl espés sus una sola cadièra;
Correjons darrièr lo còl , cambaligas e cordèlas.
Començava l'amor fòl, lo jòc de las parabèlas...

Nuèch defòra , lum dedins , téner lo temps que s'escapa...
Coma dos grums de rasims, doas vilas sus una mapa,
Clavèls negres de dos sens... Perlongar , l'estrementida,
Apariar los nòstres bens. Mas la flor èra culhida.

T'agacharai pas un brieu, la mia man torna pus fòrta;
Un poton per un adieu. Daissarai tustar la pòrta.
Trobarà sus un papièr una mòstra pas tròp cara...
Davalarai l'escalièr. Me penedrai pas encara.

De Joan Bodon

Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

Encara una nuèch

poèta occitan

Lo 101 unen despartament