Resistencia ambe un poèma de J Bodon

Quand montèrem l'escalièr te coneissia pas encara
Una cambra sens papièr , la pus freja , la mens cara;
Nos agachèrem un brieu sens gausar clavar la pòrta.
Lo primièr poton crentiu, una braçada pus fòrta...

Ara tot èra permés, la tia cotilha leugièra
E lo meu mantèl espés sus una sola cadièra;
Correjons darrièr lo còl , cambaligas e cordèlas.
Començava l'amor fòl, lo jòc de las parabèlas...

Nuèch defòra , lum dedins , téner lo temps que s'escapa...
Coma dos grums de rasims, doas vilas sus una mapa,
Clavèls negres de dos sens... Perlongar , l'estrementida,
Apariar los nòstres bens. Mas la flor èra culhida.

T'agacharai pas un brieu, la mia man torna pus fòrta;
Un poton per un adieu. Daissarai tustar la pòrta.
Trobarà sus un papièr una mòstra pas tròp cara...
Davalarai l'escalièr. Me penedrai pas encara.

De Joan Bodon