La bestia negra

Quand èri jove trabalhavi ambe lo paire. O lo grand. Dins las vinhas. Que me donava cinq sous per arrencar l'erba entre las rengadas. Lo grand se mesfisava de ieu. Disia qu'èra tròp jove per o far. Crenha qu'escagassèsse pas un pè. Que per el lo vin èra la vida. La sia vida. Que ne'n bevia quatre litres per jorn , del sang vinassos vertadièr de las sias trelhas.
Me soveni de l'estiu caloros , e de la montada cap a la Punta d'Agach, una vinha que senhorejava al dessus de Milhau . I avia enla de perseguièrs , d'ametlièrs , e lo remembre d' una montanha d'amètlas al mitan d'un membre al dessus del truèlh.
Pepe m'aimava de son biais. Mas cresiai plan qu'aimava melhor la sia vinha que pissava dos mille cent litres de vin a nou grads que podian pas far de mal a degun.
La grand o vesia pas del meteis biais . Trobava que lo vin li fasia de mal al pepin.
L'estiu; plovian las estèlas, la nuèch ; las escarabats lo jorn, e encara las beluguetas que capitavi pas de ne trapar una , mèsme se s'en vesia de pertot pel sòl.
Perseguièrs , ametlièrs , rasims blancs o roges . Las fruches dançavan davant los uèlhs estabosits.
Que d'unes còps i manjavan la familha , totis , amassats dusca'l ser, e las cançons a la fin . Que lo pepin cantava "lo temps de la cerièras" e lo paire , "lo gris que se pren dins los dets e que rotlan". Totes cridavan , cantavan , reprenian de cor lo repic a plena garganta, e los quites aucèls reprenian tanben.
Sovenirs doblidats a la pòrta del vièlhum; al moment qu'i pensem pas pus.
Que tot moris pas. Se pòd pas. Tot soris tornamai. La vida a la fòrma d'un ceucle. Un jorn que passavi a Milhau , i tornèri montar ailamont. La Punta d'Agach es venguda lo paradis de los que volan ambe d' ala leugièra de plastica. Exactament la sentida qu'aviai antan de me sarrar del paradis . Levat qu'aviai pas besonh d'alas de quala mena que siagan per trobar qu'aquela montanha revertava l'Olimpe, per la bona rason que los òmes s'i sarravan dels dieus .
Dieu faguèt la montanha per aquò.
Qu'un bufador praqu`ò! Dins lo mèu sovenir la costa me pareissia mai longa , mas lo penjal mens redde. De fach trobèri al revers que lo camin èra cort e lo penjal ponchut.
Quand lo grand moriguèt , la vinha foguèt venduda ambe lo mas. Venguèt un ostal de vacanças ambe son òrt crebat en piscina coma canta Marty .
A l'epòca tota la familha trobèt que calia èstre falord per esperar quicòm d' aquela terra reborssièra.
Capitèri pas de reconeisser quicòm de las jovas annadas. Tot èra cambiat. Levat un persegièr malauta qu'espiguèri un brave momenton. Davant de trapar sa persegua pichona, la darrièra , sai que mespresada e oblidada al cap d'una branca seca, frucha que m'engolèri sens vergonha , coma s' èra mèuna. Que trobèri mèuna.
Lo chuc me degolinèt sus las brègas . Mentre que los sovenirs tornavan d'amassa. Los remembres se ramassan ambe la palla , los remembres e los regrets tanben çò que dis una cançon anciana .
Se i a un cèl , un dieu me soi demandat çò que ne pensava lo papet. Una vinha de vacança. Una vinha de faineants , mòrta , oblidada. Una sembla vinha qu'avia asaigada el ; cada milimètre ambe la suzor.
De que vòl que s'en pense lo Diu poderos que gaita los nòstres patiras? De segur qu'avia plan rason de nos levar lo paradis.
Mas diga me per que gaitaria los nòstres patirasses?