L'Istòria mas quala istòria? La nòstra. J F Gareyte

Joan Françès Gareyte, Joan Duvernoy, Gerard Gouiran, Jòrdi Passerat son los nòstres cavalièrs del sègle vint e un. Los Don Quichotte occitanistas que tornan metre las causas coma cal. Benlèu que confli diran d'unes! Se batre uèi mas per de que ? Se batre es bèl, qu'avèm l'esquina a la paret , se batre per l'onur, mas se batre sol quand om ten la rason per se , e que la mòda , las votz nombrosas , dison totas, que l'ora es passada , que tot aquò es pas que de l'istòria anciana, polida , sai que , mas anciana; que l'engenh françés es tant naut, prigond , saberut, sabètz , los que dison en se trufant : " vosautres los occitans... Mas de qu'es aquela Occitania al juste?
Al juste , cal començar per dobrir las aurèlhas, que los nòstres cavalièrs nos'n aprènon d'unas que nos cambian l'agach e l'asuèlh. Tot l'agach qu'òm pòrta aprèp sus l'istòria "comuna" exagonala que nos an ressegat de longa, tre l'escòla mairala es cambiada. Tot sembla fals.
Que nosautres , occitans , que fasèm totjorn una mèna de complexa quand se parlèt del nòstre passat , de las nòstras batalhas perdudas, de las roïnas pichonas de quauqua ren que devian pas èstre tant grand qu'aquò. De la nòstra lenga qu'èra pas tant granda qu'aqu'ò, ela tanben que los òmes la daissèron e la daissan encara uèi, sens veire que nos escanan dempuèi mil ans.
Ieu que me tròbi dins la classa de l'occitaniste mejan, garrèl de la lenga, cresiai que lo cavalièr françès èra mai fòrt militarament , mai organisat, mens gulard, pus valent que lo del miègjorn! Me fasiai una rason!
L'istòria m'aprenguèt Tartarin , dins nautres , de Gascons gulardas , d'Auvernhat radin de Marselheses faineants. Te, n'ia gaire èri segur que lo catarisme èra pas qu'una espècia de prurit lèugièr, un falorditge dangeiros que finiguèt per costar mai que car.
Cresiai, encara, que Rotland ambe sa Durandal èra plan lo personatge central de tot lo roman epica que faltava crudèlament als paures , trobadors, rimaires de bona mèna cèrta , mas vertadièrament pichònets a l'auçada de l'agach de la grandor ufanosa del Franc tre que s'agissia de parla seriosament de roman epica. E m'enganavi dusca'l coide
La vertat es mai complexa. Endacòm mai . E.... Mas tot çò que sabiai es pauc o pron fals.
Aièr dissabte , lo Joan Françès Gareyte acabèt per ieu de debordelar d'a fons a cima lo castèl messorgier que la gleisa papala ambe sos monges; e la reialtat françèsa, puèi la republica de Jules Ferry an sapiençament construsit a l'entorn de l'istòria parisenca dempuèi l'an mil.
A Jerusalem l'armada en nombre, d'en primièr èra occitana. La conquista èra d'en primièr occitana. Raymond IV foguèt lo grand òme d'aquesta guèrra. Qual lo dis ? Mas l'enemic ...lo Musulman?
I avia tanben de Bretons , de Bascs , que l'istòria françesa oblid .
Joan Françès Gareyte destrusis la sapienta bastison d'un miti : qu'avem jos los uèlhs l'eisemple lo mai fòrt de falsificacion istorica que se poguèsse trobar.
Cadun sab que los negationistas son de paures falords , mas qual pòd èstre segur que dins un o dos sègles seran pas elses qu'escririan l'istòria de lor biais messorgièr.
Avem jos los uèlhs çò que pòd produsir un sistèm etatic centralisat , ambe l'ajuda d'una religion fanatica , quand s'agis de revirar l'istòria de son costat.
França maire de la gleisa o comprèni ara per que.
Mon dieu regarda pas los pecats de ta gleisa mas la fe de tos evesques compreni ara per que...
Ren que per aquò devem lutchar per que la vertat se fagua.
Quand al trabalh de Joan Francès Gareyte, direm que trespassa l'imaginacion. Siès ans de recerca sens relambi. 600 paginas . Auria capitat de trobar los dos tèrcs del manuscrich. Una quista que passa per l'Espanha. Curios totjorn a l'estrangièr son los tròçes de la nòstra istòria.
Om dirai que i a agut la volontat prigonda , acarnassida de nos levar lo pus pichon sovenir de la nostra grandor.
Milantas merces a Mossur Gareyte per sa presentacion afogada. Om seria demòra ambe el mai de temps encara per l'escotar. Es sus elses los istorians que repausa l'avenir; que nos torna nostre passat vestit de dinhitat, d'onor de la beltat de la nòstra istòria e que ara se pòd pas mascanhar.
Merce al festenal d'Occitania de nos donar d'escotar tot aquò.