Lo camin tòrt-AF
La fenèstra dubèrta sus una nuèch d’infèrn,
D’unes còps l’ostal craicina jos las auradas.
Udolon totes los diables al vent del desespèr
De causas desconegudas traversan son estelada ;
Lo talent es aqui , dempuèi tant de seradas
La mòrt tusta la pòrta, e pica las tempadas
Demòra l’espandi nègra, onte estajan las fadas ;
Que traparia per astre, se n’ avia d’abelum.
Seguis lo camin drèch segond son besalum.
Que se rosiga l’arma, se cordura los uèlhs.
Quitara pas jamai pus de renegar al cèl.
Se vira als capfoguièrs, sebelits jos las cendres ;
Plora e sosca aquel òme, per son amiga tendra.
Qu’i daissèt pas que la sal per las plagas.
Baste encara sas quitas mans alisèssen l’amiga !
La solesa ? Om sab pas, çò qu’òm mira, o ausis
Om se tracha quite pas de la frescor amara
Que te gèla lo còr dels pès dusca la cara.
D’escupir sa lenga mièja viuda, se podian
D’annadas que s’engana dins lo sèu falorditge.
Totjorn s’acantonar ambe son capuditge
S’amudir, o bredonèjar d’incantacions…
Venir aquèl òmenas que sacra contra Diu ?
Diga me onte n’es aquela Tèrra Blau ?
Que sa vida, renega, quand tot se desanèt.
Qu’alenar dabant un fuòc de lenha, atudat.
E contuhar aital, sens sentir la frescura.
De mormolhar de longa sas paraulas escuras
Alisar de sa pluma las garbas mirgalhadas
Que rajan sul papèl verge la tencha oblidada,
Entre que lo fial teunha de son asorança.
Entre la nuèch aluca d’uèlhs! los de son amiga !
En pensada son que. Per aviadar l’imatge fòl ;
Fisar al papèl las belugas de l’amor linde o nèci
Tal un masc se carrar de posar al pairòl ,
D’unes mots oblidats que dormon tota sa vida,
De son sòmi espelit, falord, de volontar,
Per la magia d’una fuèlha, e d’un simple gredon.
De trapar sa dicha, un poton , sa pèl blanca ;
Raisve eternal, dins l’escura alba dusca
A las frasas vanas, bufadas de l’ amor enfugit.
Que s’en va, lo poèta besson de son oblit.
Sul camin grand que traça cap al fins fons.
Vòl pas se descansar praqu’ò cerca la font.
AF
Commentaires
Enregistrer un commentaire