dictada2008

La dictada es passada . Lo temps èra bèl e frèsc. Son venguts nombroses
, mai que l'an passat, los que volontan de sauvar lo simbòl de nòstra cultura.
Compte tengut del trabalh fach, los quites organisators , dison qu'es una mièga capitada. Mas que benlèu cal milhor èstre "100 volontaris que mila badaires".
Lo mot de dictada faria paur? Lo mot occitan seria tant copat de la realita ordinaria que faria paur tanben? Es que cal cercar l'ajuda d'un mossur comunicacion : punt còm? Es que devèm èstre mens gromand, davalar l'orgulh e nos amagar jos la capa del "païs occitan"?
Solide que sortir de çò sèu , per far una dictada , qu'es pas gaire una idèa vesina bessona de plaser per la majoritat del ancians escolans de la laïca que sem. E se restacar a la bandièra occitana, alara que se'n parla pas, pauc o pron, jamai a la television es un acte politic.
Uèi la pratica es reina. La pratica pòd escupir al vendor . E l'oferta culturala es venguda per la gracia d'aquel capitalisme bombissent un produch coma los autres. Per ieu çò que vivem.
Cal pas se descorar mas pulèu soscar que los mostraires de spectacles , se tarufan de longa per trapar de monde. Pagan de publicitat. Fan los faiòts prèp de jornalistes per qué parlan del libre , del film , del spectacle . Tot es vengut una afar de publicitat.
Que deman , a la vèlha d'una fèsta occitana , se'n parlèsse a la tele, sus lo Monde , o Liberacion , o sus FR3 o Match. Qu' auriam mila badalucas que vendrian oc , mas per jutjar se tot aquò val lo còp, sens sentir res. E que nosautres , per o mens dire aquò's pas lo cas . Cercam pas lo "maous"
Cò qu'òm vei uèi es que lo spectacle artistica , coma lo "show" politic an pauc o pron perduts lor poder d'enfachilièrar lo mond. Trapan de mens en mens de mond. Tot se demesis. Tot trescola. Sem a la boca del cambiament de societat. Lo mond crei plus de ren.
Lo mond paga e ne'n vòl per son argent.
Lo mond es mens nèci qu'èrem. Cò qu'es benlèu es una astrada.
Levat qu'es benlèu la debuta de la fin mas pas que per nosautres.