ficcion 6

Doçament, que s’agissia pas de tombar al fons del potz, entamenèt la davalada. Se sentiai pesuc. Comprenguèt que la quicha de l’èr començava de creisser. Li semblava d’alenar mal, e que la susor li gotava dins los uèlhs, e que trimava tant e mai per alisar pas. Sentia lo batement del sang dins las tempas.

S’engulhèt dins lo trauc. Mas butèt sus quicòm de mòl e gròs que tampava la dubertura. Alenava sens poder contraròltlar sos moviments. Avia la sentida d'una urgençia mas benlèu que lo sang jà enaigava pas pron la cervèla, que l’espaventa li aviá levat las fòrças e las possibilitats de rasonar. Butèt fòrt la causa mofla qu' i aviá davant. N’i demorava pas qu’a dintrar las cambas que pindolavan defòra, dins lo conduch principal. Praquò notèt que dins aquela part las escobilhas s’èran amolonadas, que probable lo sistèm per aici marchava pas pus.

Es alara qu’una alarme tindèt endacòm. E que d’un còp lo sas principal se dubriguèt . E que foguèt tirat de sa sosta pels pès. Lo demai s’en sovenguèt pas.

Se despertèt, en ofegant, jagut sul costat, lo morre pressat sus la tòla del sas. Li faguèt una mièja orada per se recaptar. La manca d’aire de segur. Èra tornamai al fons d'un trauc. Se pensèt qu'èra una mena de mite de Sisife. De se levar sul coide li demandèt un esfòrç gigant. Lo cap en re gaitèt cap als estages superiors. Encara que s’i vesiá mal. Quicòm trebolava davant sos uèlhs. Dins lo clarabrun se demandèt per de qué tot li pareissia ambe de contorns treblats. Fin finala lo metèt sul compte del grand lassitge que sentissiá, coma se veniá de marchar entre des quilomèstres, o de trabalhar en apesantor mai d’una jornada de temps universals. Puèi, una autra idèa venguèt qu’i disiá de tornar montar lèu. Que la sortida se trobava al nivèl de la cosina onte lo portanèl èra pas clavat. Marchava pas lo varrolh electròmanhetic. L'avia senhalat al cap de la darrièra mission. Enfin li tornèt los eveniments passats que l’aviá condusit onte n’èra. E a Sofia, son enemiga personala, qu’ensatjava de lo tuar. Clar de comprendre que calia pas comptar sus son ajuda. Que podiá gular com’un ase, que la Sofia lèvariá pas un det e que solfinès que sia encara viu, e que lo devinhe dins son trauc, tal un vèrm, alara li sufiriá d’escampar quicòm de pesuc, per l’assucar pel compte. En esperant qu' una autra idèa encara mai òrre li vengue pas que li donava la galinada : e se la fòla li escampava d’aiga bolhenta o d’acide o vai t’en saber que !

Sul pic se diguèt que lo sabia pas salvat. Devia lo creire encar clavat dins lo ròdol onte s'èra espandit son lach. Qu’i aviá pas de rason per que l’asire aital. Benlèu se podia que la prengua l'enveja de lo tuar, mas lo torturar non ? Mas tanlè pensat son optimism prenia son auçada e se metia de tremolar.

Se sietèt, pèi se genolhèt. Puèi d’un pè sus l’autre se quilhèt. D’en bas, lo sas revertava un pauc l’engolador d’un embuc. Se donèt de mal per s’enauçar e capitar de se calar entre las parets. Sentiguèt la susor gotar sus las mans. Agachèt la mòstra. Fasiá doas oras que se rebalava dins lo tunèl vertical. Ne’n dedusiguèt, qu’a quicòm pròche, èri demorar estavanit entre una ora.

Mai que tot, subte, prenguèt consciença de la set. Avia una set del diable.

La dubertura del sas aviá fach un netejament. De tròçes de mofa verda se destacavan a plens ponhats. Li pareissiá qu’èra mai dificile de s’arrapar. Dabegadas manquava de tombar en re.

O mesurèt pas mas li calguèt mièja ora per passar doas estages puèi la forca onte s’èra rescondut just dabant lo bufal de las escobilhas. Èra pas de creire, mas se felicitava de son idèa. Aviá agut lo nas cròi. Sens l’existencia de la forca, tampada per la causa mofla e ben seriá ara en trin de viatjar defòra, jos la forma d’un million de particulas elementarias de carn. Que se se trova èra coma aquò que la vida èra apareguda sus la Terra o endacòm mai ; un paure tipe atomisat per una Sofia, deslargat dins l’espandi, per lo tudèl merdos d’una fusada. Sagrat Bob totjorn de rire. Totjorn trufarèl se diguèt. Parlava de longa d'el a la tresena persona coma dins los romans policièrs americans del sègle passat.

Bob s’arrestèt per alenar. Li semblèt d’ausir quicòm darrièr el. Bob gaitèt cap amont. Escotava a se’n far petar los osselons del timpan. Sas mans pegosas se sarravan sus una mena d’escala dintrada dins un lotjament e que devia pas servir que per las vesitas. N’aviá pas que las mans. Sentissiá que pudissiá la canhassa. Lo cap li prusiá. Gausèt pas de se tocar la cara vist que se sovenguèt de la plaga de la clòsca. Aviá los pelses d’empegats . Segur que la sang aviá quitat de rajar. Mas li calia sortir lèu que tot èra poirid pr’aici. Que se podiá pas se desinfectar lèu, anava trapar una infeccion seriosa. Ambe tot çò que transportava seriá pas estonant que de causas verinosas li dintran per l'alenar . Tornamai ausiguèt un fregament.

Subte o sentiguèt.

Quicòm li tocava als pompilhs.

Butèt del pè la causa que li tenia l’espardilha. Mas la causa resistèt. Coma fintava tant que podiá amont, se rendèt pas compte de çò que veniá de jos. Mas subran sentiguèt la causa li plegar la camba , o coma li lecar las cavillas, e montar dapasset. Bramèt de vam. E s’estavaniguèt pel second còp… Pel second còp cabuçèt coma una peira, levat que per astre la causa li serviguèt de matalas quant arribèt al fons del potz…

Urosament que la pesantor valiá la mitat de la valor universala, senon aprèp quinze mètres de cabuçada, se seriá fach espetar la closca coma una nose. Per astre la causa que demesèt la casuda moriguèt sul còp, en fasent Flac e se desconflèt doçament mentre que Bob se recaptava tan e mai de l'autre man. Bob vejèt que lo conduch èra tapissat de fials blancs e que pendolavan de menas de borrilhs.

Vomiguèt en fasent lo crid del corbastas.