ficcion7

Totjorn se mestrejar. Pas cridar. Non pas cridar. Lo manual disiá qu’un bon pilota serva totjorn tot lo contraròtle. E çò que fa un pilòte de las bons es mai que tot, aquela volontat bandada com’un arc, que laissa ren veire, que pensa qu’a la bona decision qu’es a mand de prendre, a la que lo salvara el e l’equipatge, e la cargason. Aqui lo bon pilòta.

D’un còp se pensèt que los mòts se revertan qualquas còps fòrça , per exemple pilòta e piòta. Solide que Sofia èra una piotassa.

Mas que li veniá d’asenadas parièras ?. Èra a mand de venir fat ?

N’empècha qu’i aviá una mena de vida que s’èra desvelopada dins lo conduch. Una vida qu’èra pas de creire que semblable un pichòt nivol blanc, just un pauc mai espès, e que trobava de que, se repassimar ambe los demais de l’usança. Poa ! Qu’èra una vida speciala que s’acrencava als cambas de pilòtas, specialamant lo qu’es oblidat per sa copilòta, sonada Sofia. La filha que pren des banhs al lach de sauma, òc coma Cleopatra.

E que la sauma èra ela, sens dobte , que se trachava pas gaire de Bob, lo cap de mission, lo responsable . E que mai i soscava e mai se disiá qu’aquèla putaranha voliá lo bandar, oc vòli dire lo tuar. Sabiá pas per de qué. Mas pichòt a pichòt , chac a chauc , s’escalprava una idèa mai que clara del sicut , per pas dire mai ont se trobava , que lo sicut li montava dusca las aurelhas , e que lo Bob se soveniá pas d’aber après de nadar , entre la quitia formacion al comandament del Pofre, onte foguèt praquò recebut primièr de la promocion , sià un detsenat de coratjos , qu’o voliá tanben, coma el descubrir los espandis infenits, l’enebriant plaser de rescontrar d’autras creaturas, levat dins un conduch d’escobilhas…

Avia ensatjar d’apprendre de nadar, mas coma aviá pas pè, s’èra pas sentit lo vam de dabalar l’escala que despareissiá dins l’aiga negra, que lo centre venia d’inaugurar. Solide qu’aviá pas clavat l’uèl de la nuèch per causda d’una rabia de dents. Alara refusava de metre lo quite artèlh. Cò que pròva que teniá un sacrat nas, qu’èra nascut benastruc ; que son amic de l’escòle morèt aquèl jorn sorne, minjat per una bèstia que degun coneissia pas, e que podiá cambiar d’aparençia e même venir transparénta coma de veire, dins l’aiga. Un cameleon de très quintals ; qu’en agantèt un brave quintal còp sèc. E adiu Digabèl ! mòrt negat e minjat d’un còp de caissal e que ren ne’n venguèt aflorar la susfacia. Pas sonque una gota de sang ? Adiu mon amic.

Alara Vertolhon , faguèt envetjar d’electricitat dins la piscina, e quicòm de pesuc ne’n sortiguèt en refanhant grèu, e sautèt en corrent dins lo bòsc pròche. E Vertolhon volguèt que los escolans tornan dins l’aiga mas totes desobièron. Tot aquò s’acabèt prompte tre que los estudiants de darrièra annada, demandèron a Vertolhon de far ren que tres o quatre va e ven dins l’aiga, per veire e los assegurar. L’autre sarrèt las dents a se far petar la temporala , tustèt del pè, e se’n tornèt al sèu burèu.

Mas çò que compreni pas ièu, es de consi totjorn l’esperit s’envòla endacòm mai.Mème dins las piègers circonstançias, ambe l'estat perilhos ont se trobava. Consi se far que, presonièr dins l’escuritat d’un tudèl estrèch, que nòl lo poirit, e onte l’espèran, se sab pas quantas bestias curiosas, lo Bob se troba encara lo temps de soscar de nadacion , o del paure Digabèl, que per dire, sa veusa toquèt pas gaire coma pension d’accident del trabalh…Cò que la companhia e lo Vertolhon reneguèron de reconeisser, estant que son espos aviá disparegut d’a fons a cima, e que ren provaba pas que s’èra pas sortit viu de l’afar, coma Jonas del ventre de la bèstia, se volètz, e que sia pas en trin de beure un còp a nòstra santat, amb’ qualquas filhas lubricas…

Mas qu’i es tornat.

Bob se sièt tornamai. Sentissiá la vibracion de la còca. Se levèt e trapèt l’òrle del trauc. I tornèt tres còps dabant de s’arrapar. Notèt ambe un frenit qu’auriá pas la quita fòrça, tornamai d’o far; se per malastre li arribava de cabuçar encara, ambe una bèstia al cuòl. Al revers, un còp plaçat los genolhs contre la paret circularia de titanium, d’un costat, e l’esquina de l’autra man, capitèt de s’enauçar mai lèu. Sai que s’acostumava..

Es aital que passèt lo caireforc de la bèstia coma la sonèt e contunhèt sens tròp se pausar de questions. Biais de parlar que , praquò, una question n’aviá una de sagrada, que lo tafurava serios. Un còp arribat a luòc ont la bestia èra venguda li chucar las cavilhas , puèi lo pompilh puèi la cueissa drècha, que per astre en tombant l’aviá espotida ; e ben se demandèt s’i avià pas dins una autre canton sa sòrre, o son fraire, o tota una tropelada atalentas de lo lecar dusca la mesolha…

Un còp mai li venguèt la galinada. Un còp mai gulèt coma un brau que trobarià dins un canton de son cervèl lo remembre de son parèlh de coconhètas, escartairada per un carnsalièr e penjada coma una bandièra despoderada que fariá cantar un cocut al fons d’un trauc de pibol.

-« Ajuda ajuda, Sofia… » cridèt

Mas ren boleguèt. E lo portanèl demòrèt tampat.

Alara Bob sentiguèt las lagrèmas li tombar.

****

Tota pròcha, pas gaire mai que dètz mètres aluènhada Sofia quitèt de beure lo cafè. Li aviá sembla d’ausir un cridal. Mas sabètz que dins la fusada , nais una mena de bruch de fons, que sabi pas d’onte ven, mas que fa coma una melodia que tinda a las aurèlhas una setmana encara aprèp lo retorn al pòrt. Curios mas aquèl mescladis de sons aguchs o grèus produsis a la longa una ebrietat, que dona la sentida de viure quicòm d’afogant, d’estrambordant, que vos buta, a escotar, a cantar en mesura, en tapant del pè. Brèu un estrambòrd vos enauça en defora de vos, al milhor de vos.

********

Sofia acabèt lo cafè e n’aprofechèt per escampar lo demai del recapte. S’arrestèt la man sul portanèl dels rebuts, e faguèt mièj torn en repotegant. Tornèt pausar las escobilhas sus la taula…

Prenguèt en partant un platèu ambe de mangiscla.

Sofia se disiá que n’aviá un sadol de far la femna d’ostal. Subretot ambe un tipe coma Robèrt que l’aviá quita pas arregardada, e que foguèt impolit al possible, al moment de l’ajudar aimablament d’eissugar lo lach de la sauma que costava una fortuna. D’òmes n’aviá son confle. E los de la raça de Bob l’insuportavan. « A era pas de la mena tripotaire, qun vici òrre deviá amagar encara mai ? »E me laissarái pas far. « Quand me pensi , que ièu vau lo trobar francament, en femna onèsta, per li dire , e Bob fasèm l’amor ? E que l’autre sangglaçat me mesprèsa d’un còp d’uèlh, me buta defora en disent de tornar al trabalh ».

Mas qual li aviá dich, jurat, promès que lo Robert èra un marran ?

En tot cas li aviá fach pagar, una prumièra venjença. A lo Vertolhon se trufèt d’èla ? Pel còp se l’èra fendasclada la cara , ambe l’enregistrament audiò. E tot lo monde que cresian ara , que lo Bob e ela fasian pas qu’una longa estuda del Kama Sotra.

Estranh mas un còp encara, Sofia creseguèt d’ausir un cridal. Sortiguèt de la cosina amb lo platèu onte i aviá un orange un boçin de formatge, una boita de riz cantonièr, una dorna pichona de vin, e un tròç de pan en forma de còr. Bèl lo pan.

Robèrt saviá pas encara, mas Sofia se’n anava portar de noiridura a sa sorre bessona, qu’ estatjava a l’estatge darrièr, la onte aviá trobat lo catas negre, que los podia pas endurar los catasses, a causa dels pels , que li donavan d’allergias a ne crebar.

Paura sorrèta que se laguiava amont sens poder sonque arregardar la tele que totes los circuits intranet e videò èra debrancats per estalviar l’energia. Alara Silvia tricotava o legissiá un libre vièlh, dins la lenga venguda ara universala de la vièlha Tèrra : l’oquitan. Èra pas de creire, qu’èran bessonas de tant qu’avian pas los meteisses gosts .

Ela asirava de legir, de cordurar, de brocar, de pintrar, tot çò qu’agradava mai que fòrt a Silvia… Ela li plasiá de dançar , de cantar, de minjar , de rescontrar d’òmes e de los alucar.

Paure Robert , saviá pas çò que perdiá ambe ela.

Se prometèt de lo mettre de genolhons abant la fin del viatge. Fe de Sofia

****