pofre10
Bob s’espandiguèt sul ponde dins la cosina de l’estatge cinquen . Gulèt :
-« Clava lèu , clava …. »
Mas qu’ajèt pas lo temps de’n dire mai que tre que tombèt Silvia li petèt una dorna sul cap. Bob demorèt enredenat com’un marga de pala. Puèi lo fintèt un momenton dabant de clavar lo portanèl. Li sorisiá. Quun nèci aquel. S’amagar dins un budèl de la fusada ! Enfin dapassèt virèt la ponhada del trapador, mas que quicòm butèt contre. Li calguèt pesar aqui dessus fòrt per i arribar. Per astre, al tresen còp la punhada virèt. Mas Silvia sentiguèt una trèva li passar per l’esquina, quicom que li reversinava la pèl, sabiá pas de que ne virava, mas èra quicòm de dangeiros. Que l’amenaçèt e que bramèt dins son esprit sa rabia quand lo portanèl acabèt de tampar lo trauc nègre de las escobilhas.
Se trovèt desvariada. Sabiá pas consi far. De que butava al revers de l’autre costat ?
Se revirèt vers l’espaurugal que roncava prigondament. Silvia prenguèt la balaja e la pala e recaptèt los tròçes de terra cuècha que s’èran espandit de pertot. Butèt un pauc lo còrse pesuc del òrre desconegut, e finiguèt lo recapte.
Espiguèt alara l’òme jagut que lo sang li rajava sul front. L’eissuguèt amb un mocador. Diu qu’èra mascanhat. Aqui un que deviá pas de se lavar sovent . Amai pudissiá lo canin. Bo ! Se recuolèt un pauc. Solide que l’òme s’èra pas netejat d’un mès !
Un taisson , un vertadièr taisson !
Li venguèt una nòva idèa que li donèt de vam: « aital èra pas sola coma passagièra clandestina, èran dos …» Una descubèrta qu’anava pas agradar fòrça a Sofia. Que jà que la sòrre bessona voliá pas la prendre viatjar amb ela sul Pofre. Qu’aviá degut suplicar una brava setmana , avant que diguèsse de oc. Alara de que diriá quand vèiriá aquel espelhandrat, qu’èra davalat dins la cosina a pron pena que la sòrre veniá de ne sortir. Un pauc se butavan totes dos. Te qu’i aviá encara lo despartin sus la taula, qu’aviá pas agut lo temps, ni l'enveja d’i tocar… Subte Silvia comprenguèt que la bessona creiria qu’èra ela que l’aviá condusit aici , e amagat tre la debuta del viatge. Diri :"Saique son frengaire, qu’aviá menat". Sofia li perdonariá pas. Anava picar una colèra tarrible. Que la Sofia quand i passava; podiá n’arribar a tapar la sòrreta, tant aimada amb los punhs,los pès de tot vam. I aviá una règla simple amb ela , li calia pas dire al contrari de çò que se pensava.
L’ausissiá jà : « veses , m’as traïda , te, a pas cap de paraula, te , te preni amb ièu e arrisca ma plaça , e de que me fas ; e ben me trobas aquel pauc val, que lo comandant ten lo drèch de la far jitra defòra , o sus la primièra planèta venguda, oc coma aquò, alara auras ganhat tu , amb ton amoros escampat sus una tèrra tala un trauc perdut al cuòl del còsmòs... »
E per coronar tot, aquel crevafam, que tombava de las escobilhas, que s’èra passat la vesta de comandant , amb los botons de nacra, qu’aviá degut panat o crompat al pelharòt per far lo floris. Mas de que diable aviá poscut minjar tot aquel temps? Non pas d’escobilhas tal un rat. Silvia ne’n freniguèt. Era cubèrt de fons a cima amb de sauças de totas colors. S’i vesiam dins los pelses de fialses blancasses de spaguetis de mièjorn qu’aviá escampats, sens tròp i gostar, que li agradavan pas gaire.
E l’autre que los chucava dins lo tudèl. Quna vergonha !
Lo paure èra mascarat com’un nen. Mas sul front se vesiá la plaga dubèrta que pissava la sang… Li caliá quatre punts de sutura. Silvia aviá seguit los corses de secorista . Solide qu'aquel òme riscava una septicemia…
Amai i aviá aquesta causa qu’avia sentida en tampant la trapa. Causa que la Sofia tanben non voldriá pas o creire. Que Sofia non avia pas paur de ren.
Una presencia dins lo potz de las escobilhas. « Vas tròp al cinema filhona; sias tròp imaginativa tu, que la paura maire o disiá totjorn… »
Cal dire que l’aviá bravament afrabat lo Bob que començava de se despertar… Butava d’uns pichòts planhs qu’anonciavan lo revèlh pròche…Silvia tremolèt. Que saviá pas de que far. A mai semblava qu’aviá tapat d’a fons d’onte jà sanhava…
Comprenguèt per de que l’autra gulava : « Clava Clava lèu… » Que quicòm lo seguissiá de prèp. Saique li aviá salvada la vida. Silvia sospirèt.
Mas se trobava que de tota sa vida vidanta, èra la Sofia qu’aviá prèsas las decisions per èla. Quicòm la tafurava .Que li sarrava lo còr. Crèntèt per el. Que Sofià lo brutalèjèt. Que lo quite comandant lo daissa tot sol, nhafrat en tèrra desconeguda…Pel primièr còp de sa vida Silvia prenguèt una decision , la d’aparar l’estrangièr de la bessona , e del comandant, que Sofia li aviá presentat coma un òme missantas e canis.
I avia un membre ont degun dintrava pas jamai. D’alhors que degun non veniá pas al cinquen estatge del Pofre, mas aquel membre al cap del corredor èra una anciana sala de musculacion, del temps ont viatjavan la toristatalha. Se convinçèt que degun i riscava pas de dintrar, a començar per la quitia sòrre tanben.
Tirèt Bob pels pès. L’autra rondinèt dins son sòm artificial mas se revelhèt pas. Aquò durèt un brave quart d’ora. Butèt la pòrta que craïnèt un pauc. Diable que tot èra amagat per la posca. Aviá pas reste de temps . Li estaquèt las mans en permejant de pas tròp sarrar, mas calia s'assegurar d'el, per mesura de precaucion, que lo coneissiá pas aquel , e qu’èra benlèu un tuaire en fugida. Totis li avian totjorn ressar de se mesfisar d'òmes desconeguts.Li vojèt un pauc d’aiga sus las pots e li banhèt lo front. L’autre gemeguèt mai fòrt. Subretot, calia pas que cride. Li nosèt una servieta sus la boca per pas que gula d’esglai al revèlh. Li levariá aprèp de segur ; mas d’ora calia s’aparar de la sorre e d’aquèl comandant aisse.
Silvia atudèt e sortiguèt. Clavèt la pòrta e prenguèt la clau qu’èra dessus.
Vejèt una lampa s‘esclairarar. La de l’ascensor . La sòrre que tornava.
Silvia correguèt a la cosina. Agachèt se quicòm la deceliá pas. Aparentament ren trucava .
Ausiguèt la pòrta se dubrir darrièr ela, e lo pas preissat de Sofia. Se revirèt pas.
L'autra questionèt:
-« manjas pas ? »
-« tot ara »
-« t’ai jà dich que cal pas daissar rabalar los demai dels repais…Despacha te… »
-« ai l’estomac que me dòl… »
-« totjorn de plorar tu… Enfin qu’afiguras te , que trobi pas lo comandant… Soi dabalat a la sota … onte l’aviá daissat tot ara… I es pas …. Mas qu'es aquela odor ? Puta i a una odor estranja aici…. Pudis l’escobliha non ?... »
Sofia s’avançèt cap al la traponèla . E per la primièra fe de sa vida Silvia gausèt l'arrestar:
-« non dubris pas …. Pudis tròp…. Quicòm que poiris… Espèri que partira aquela nuèch...Mas dubris pas … dabant de me jaire…. »
Sofia ne demorèt boca badenta. Puèi tornèt a son idèa primièra : « mas ont es passat lo Bob ?, i a lo rapòrt de far , dins mièja ora »Jitèt un uèlh al relòtge . E tornèt trobar lo ton de comandanta amb la sorreta
-« Bon me cal tornar al membre de pilotatge. Atuda lo lum lèu. Clava la pòrta darrièra.. Pas de musica . Pas de bruch. I cal permejar. Que me demandi encara çò que me prenguèt de te menar amb ièu... »
E sortiguèt de son pas de mirga cochada.
Silvia escotèt un moment la musica que montava del ventre del vaissèl. Cantèt un pauc doçament. Passèt dins la pichòta pièca ont dormissiá dempuèi très nuèchs ara. Sosrisèt a la pensada de l’autra passatgièr clandestin e s’adormiguèt en pensant que deman avia de pan sus pala... Per uèi n'i avia pron.
Commentaires
Enregistrer un commentaire