Pofre11

Sofia soscava. Tornèt dins la cosina sens saupre de que far. Avia tot rengat coma cal. Avia passat la vesprada d’esperar lo retorn del comandant. E èra pas tornat. Benlèu qu’avia pas jogar lo jòc am' el . Se pòd plan. Mas l’òme era pas gaire polit. Consi l’’avia rebecada quand li avia demandat de far l’amor per ne finir ame totes aquelses trabalhs d’apròcha fastigos en diable. Avia pas compres. Ela fasia pas que cercar la bona « inteligénçia » , lo bon vesinatge. E l’autre que l’avia prèsa per una maria-salòpa. Quna vergonha. Que los òmes son caraunhas!

Tanben cal dire que la pensada de la sòrre bessona al cinquen estage la tafurava. Silvia èra tròp nècia. Era capabla de se far remarcar e de decelar sa presencia, alara que quitava pas de li dire de permejar. Era pas de creire que siaguessen sòrres bessonas. Alara qu’ela aimava de dansar , de se vestir , de fregar los òmes, Silvia èla son plaser èra de legir , de far de poesias, de pintraduras, de parliquèjar d’oras e d’oras tre qu’un òme li ofrissia un ramèlet de flors… Quna cabèca que de creire los òmes aital. Mas d’un autre costat li calia plan reconeisser que la Silvia avia totes los òmes al pè. Quicòm que calia veire de sos uèlhs, veire . Lo quite primièr rufian vengut, que la vejèsse e se metia de recitar de poesias, tal un trobador, de parlar de pinturas, de natura , de nolors , de l’amor. Li envejavan de flors. E dire Silvia qu’èra encara piucèla… Alara que lo meteis òme ame ela disis còp sèc : cale te e leva la rauba quand èra pas vira te… D’unes còps Sofia ne’n venia vèrda de rabia d’aquela manca de respect . La question l’enlucernava. Un jorn a l’òme qu’aimava a l’epòca e qu’avia coneguda la Silvia tanben, li diguèt : « mas de que li trobas tu a la sòrre ? » L’autre avia sorit soscaire mentre que Sofia fasia un torn sus ela , per melhor motrar la redondor de sas popas , de sas patèrlas, lo ventre plan , l’arquatura de las ancas, de la cencha. E l’ òme subte èra sortit de son raisve per la descubrir virolejanta nusa dabant el, en fronzent las ussas avia dich : « mas tu ,...es pas çò mesme… »

Paure te li auria ficat un cotèl dusca’l còr que l’auria pas mai blassada. Ne’n es d’aquestas blassaduras coma las que tot èstre recep tot al long de la vida e que jamai garissan. L’òme que se sonava Jaume l’aimava …plan… Aquò’s tot la sautava plan coma una bona amiga. Li fasia la totala a gratis e i se prenian son plaser totes dos de segur, mas sabian abant de començar çò qu’i venian cercar e çò que s’i podian trobar.

Sofia i vesia una injusticia. Mas degun jamai li reconeiguèt son meriti .

Silvia podia demorar de jornadas sens levar una palha de pel sòl e se trobar tota dolorosa al ser, dolor de cap o de femnum, que la maire o lo papa se’n trachavan, e se levavan de nuèch per li demandar se li fasia besonh de qualqua ren, que totes i podian autrejar quicòm. Mas quand èra ela la malauta. Cadun dins l’ostalas li disia en fasent lo morre : « las as presas las potingas ? » .

E i a mantuns crimis de familha qu’an pas la sorga que dins l’asirença que nais d’aquela diferencia d’amor mairal per los mainatges .

Silvia s’enrabièt de l’idèa. Qu’èra encara ela que prenia la Silvia jos son ala al risque de perdre sa plaça , de passa dabant la cort martiala. D’estre reganhada per aquel comandant reguèrgue que l’asirava sens la coneisser. Que se demandèt un còp de mai ont èra passat , dempuei lo matin , quand venguèt aquel mossuròt l’ajudar a pompar lo lach de sauma , qu’èra per vendre a las donas d’Aldebaran que n’èran falordas e se batian per ne crompar. E l’autre qu’avia cregut bestiassament, que Sofia , o podria se pagar un tal luxe , unes banhs al lach de sauma… Ame sa paga de comandanta-ajunta. Qun pec Bob!

Bob, Bobard, Bobinum quun paure tipe !

Sofia sortiguèt del PC e prenguèt lo monta davalador dusca’l tresen estage, del jossòl e cridèt : « comandant O…o , ont sètz ? … Soi aqui… aquò's Sofia ....Sofia… »

Faguèt tanben lo quatren , cinquen estage puèi montèt en cridant lo comandant . Era socitosa… Era pas normal . Subretot qu’en passant pel corredor al quatren ausiguèt coma una mena de fregament al nivèl dels conduches de ventilacions. Ne sentiguèt la sia pèl se reversinar. Quitèt de cridar e sortiguèt del redol sus la punta del pès. Coneissia la paur.

« Mas sias caborda » se diguèt. I a pas degun. Que ièu, la sòrre , e lo comandant.

Tornèt al membre de comanda per lo sonar per naut parlador : « comandant se m’ausissètz pregaria de donar la posicion… comandant sarratz vos d’un interfona e digatz me la posicion que sètz ? »

Esperèt unas cinq minutas sens resulta. D’un còp una sonaria tindèt. Era uèch oras del temps U , l’ora del rapòrt al temps universal.

La ligason durava pas que tres minutas çò que costava fòrt car a la companhia . Un ecran grand s’aluquèt sus los pupitres e pareguèt la troncha rojinèla de Vertilhon lo responsable de la CGTM que venia uèlhar la destinada de la cargason que lo Pofre portava al cap de la galaxia pel pus grand benfici de la companhia.

-« alara tot va plan ? »

-« Oc… »

-« E Bob …. Onte es ? Sabètz qu’aimi plan de lo veire es la règla pel rapòrt del ser….. »

-« m’a pas dich… »

Lo comandant Vertilhon creguèt de s’aufegar….

-« a pas dich …. E ben li podiatz dire que son interet es de se manhar lo cuòl …. Capito ? Sonatz lo"

Lo comandant coneissia un tròç d’italian.

- « mas mon comandant , fa doas oras que lo cerqui sens lo trobar… »

Vertilhon virèt roge…

- vos trufètz de ièu… Esperètz un pauc al retorn…

- mas que non, que vos disi que fa doas oras que lo cerqui de pertot a tots los estages…. E...

- Calatz vos... Tronèt alara aquò ‘s la melhora , me l’avia pas jamai facha aquela … Mas vos trobètz plan quand s'agis de far de zizi panpans….

Sofia se mordiguèt las pots de rabia. S’èra ren passat entre elses. Ren. E ara se trobia complici de Beaufort. Vertilhon la creseguèt pas.

Sofia agachèt la mòstra giganta sus la paret de la sala de comanda. La ligason devia s’arrestar dins mens de trenta segondas. Causiguèt de repotegar : « n’ai un sadol de me tapar tot lo trabalh , ame un comandant que pensa pas mai que de me sautar… Ai l’intencion de demandar ma mudason» . Vertilhon prenguèt son vam, pel còp virèt vèrd e escupiguèt : « Madomaisela, vos rapèli qu’avètz sinhada un contrach dabant de partir e que sètz pagada per aital far, mai que polidament e respectar lo contrach dich.

Lo Vertilhon s’emesclava las idèas. S’espetava de despièch. « Consi se fasia qu’una pichona piòta, mièj puta, gause de renegar aital l’autoritat , aquò lo subrepassava . Que lo comitat de seleccion d’equipatges anava se comprendre sa dolor e n'ausir parlar".

Per astre la granda agulha virèt e tindèt una sonaria al moment onte lo Vertilhon èra a mand d'engolar lo micrò, al terme del rapòrt del sèr, e l’imatje s’atudèt. Sofia bufèt de solatjament. Al cap d’una minuta comprenguèt qu’auria de mal a l’avenir de partir per una nòva mission…

I calia far una crotz. Era acostumada . Tot desanava aital dempuèi qu'èra estat nascuda.

E amai li demorava de trobar aquel comandant reguèrgue, que trevaba lo Pofre. Sofia se trobèt espaurugada e sosquèt un moment de montar se jaire ame la sòrre. Mas i renoncièt que Silvia èra pas capabla jamai de la vida de l’ajudar de ren.

Cadun son astre . Ela n'avia pas ...