Pofre9

S’ausissiá pas res, ges de bruch. Praquò li caliá pas s’eternisar a praici. Vesètz pas que lo sas de jos , se dubra d’un còp, auriá bona mina. De tot biais auriá subretot la mina d’un òme mòrt, mai que mòrt perqué ne’n trobariá pas jamai la pus mendre quitia molecula. Auriam fenit de rire e de barrutlejar... Quna pietat !

Butèt mai fòrt sens que la pòrta abança d’un milimèstre. Damne se diguèt : soi tant crebat que pòsca pas sonque butar un traça de portanèl de cosina!

Alara i anèt de vam, tot çò que podiá donar i mètèri , se bandèt totes los muscles , los pès contra ‘l portanèl , l’esquina d’a fons quichada a se ne far petar lo rastèl. Sens resulta. Estrementiguèt . Una sentida de frèsc pel primièr còp. Èra fach com’ un rat . Mentre la musica del vaissèl semblava de redoblar de fòrça. Pensava a ren. Revertava un esquiròl dins sa gabia, quand tròta sens relambi, per s’escapar , trobar sa libertat e que se vei d’un còp tancat a la meteissa plaça , darrièr los meteisses baròts, sens que degun vengue li portar solaç , o sentigua bufar lo vent del falordum qu’amenaçèt de lo far cabuçar dins la folia ultima, la que te clava per totjorn.

Tornamai gulèt lo Bob. Encar mai naut gulèt. Tornamai sonèt Sofia amb una votz mitat bèstia, mitat umana, un cridal ridicul que ressontiá tot al long del metal, entre los cinq estages del conduch. E son bramal s’acabèt per un mormolh, tal lo d’un ivronha qu’ataca los passants sul trepador , e finis per repapiar una frasa incomprenabla que ressega de longa.

Lo comandant del Pofre. O soi . Aquò’s ieu que comanda. Alara cal obedir als òrdres comprenètz . Cal escotar lo comandant. Se vos afigurètz que l' ai pas vista Sofia… Alara coma vos enganatz . Ai tot vist.

Se calèt. S’apasimèt enfin.

Ausiguèt un craïnament, prèp d’el, puèi, un fregadis doç, amistos .

Quicòm s’alisava al sèus pompilhs.

Sens soscar una segonda sautèt, montèt , s’arrapèt coma un diable . Una monina revertava. Bob gemegava e bufava coma un fòca. Mas coma un liaç s’enauçèt. . S’acocolèt un temps per escotar. N’èra segur ara quicòm lo seguá.

Butèt la pòrta del tresen, puèi del quatren estage sens capitar. Contunhèt de s’enauçar. Li sembliá que la bèstia lo ganhava. Ara lo nivol blanc , lo sonava la bèstia. Mas èra pas una bèstia , èra quicòm de mai inteligent qu’un òme . Èra una creatura que cercava dempuèi tant de temps qualqu’un per estajar.

Arribèt amont èra a boca de plorar

La bèstia cercava pas de lo minjar, de lo tuar, de lo picar. Al contrari. O volguèsse , qu’auriá pas fach . La bèstia èra donc inteligença pura. Cò que li fasian besonh avian pas de pes, pas cap de masa tanben. Li calia just, per viure, l’ajuda de qualques fenomèns electròquimicas infinitiuvament pichons, que podia trobar de pertot mas subretot , al mitan d’un aglomerat de celulas neuronalas , las que permetan al caduna especia viudanta de menar sa vida primarin tuar, minjar, dormir, s'acoplar. Mas èra milhor s'avia un pauc de pensada dejos.

Li calia çò qu’en lengatge scientificò-militariste se sona un « vector ».

Aviá bèl temps estudiat las possibilitats avant de s’arrestar sus lo Bob. Solide qu’i aviá tanben doas autras creaturas , a la masa cerebrala mai pichona, mas qu’aurian pogudas elas tanben faire l’afar. Mas aquel que se sonava lo Bob li agradava mai, per la rason de sa cervèla un pauc mai gròssa, per rason qu’èra la sola de las tres bipèdas de pas s’èstre acoplada amb una autra; idèa que lo malcorava e li donava lo "vomit cerebral" per emplegar lo parlar uman, , se per astre aviá pogut lo contar als fraires emperadors de la confederacion. Enfin lo Bob èra lo sol èstre de la galaxia coneguda, qu’aviá tuat un Pi2song, lo nom del cap mèstre de la còla qu’aviá causit el tanben lo Bob per estajar.

Aviá tuat cop sèc , Pi 2song , çò qu’èra pas de creire , que jamai un estre de cap de planèta , e de l’univèrs , d’onte que sia, arribèt jamai d’o far un tal esplèch !

Lo « Bob » montava e el lo seguissiá. De tot biais podiá pas s’escapar.Dins lo conduch o defòra. Degun jamai podiá escapar quand un emperador aviá causit. Pi1sang aviá la libertat de causir ara que lo companh èra mòrt. A Pi1sang li agradava la perseguida. La descansava de sa vida. Tres sègles que viatjavan dins l’espandi intergalactica sens rescontra quicòm que valga. Eran totes dos a mand de tornar al « niu » de l’ empire. E puèi i ajèt ; lo miracla d’aquestas vidas que viatjavan elas tanben enconconadas dins aquela « fusada » Pofre que se rabalava amb una celeritat qu’elses , los de la sia raça podian atenger dins un clucat d’uèlh, e traucar encara mai lèu, dètz fes lèu que lo tren de cagaròl del Pofre. Lo miracle èra de rescontrar tant luenh del « centre » de vidas tant « aluserpidas » qu’òm las auriá cregudas fachas per reculhir caduna son emperaire.

Pi1sang sentiguèt que l’autre tremolava . Butava lo portanèl amb los punhs , que lo paure podiá pas atraversar las parets de metal. Èra a portada. Ensatgèt de l’amiadar en pensada :

-« soi un amic, veni en amic. Sem d’una raça superiora e genta. Ambe ièu te’n vas apprendre mantunas causas. Vendras imortal . T’ofris l’eternitat los viatges dins lo còsmòs, la descubèrta de planètas al cap de l’univèrs. Veiras un cambiament de vida incredible per tu, que devias morir plan lèu. Que la vòstra vida es traçonèla, estrècha e corta.

Sabi que ton còr es linde. Sabi que ton còrs es linge, destricat , fòrt . E totes dos anem nos trapar una planèta , benlèu la Terra , que sabi qu’i pensas mantuns còps, e nos endevendrem los reis. Merce de ta fòrça e ièu de mon inteligença. Auras totas las riquèsas tu , totas las femelas se vòldràs…. »

Camin fasent Pi1sang se demandèt s'anava dintrar per l'aurèlha , la boca , lo nas , la pèl , o alara pus biaissudament per la pèl traucada de pertot... que l'autre sentiria ren , que volia pas l'espaurugar... E...

... que d’un còp arribèt quicòm de curios. Alara que se trobava pas qu’a dos mèstres de Bob, subte i aguèt de lum , que lo portanèl se dubriguèt e que lo Bob s’engulhèt dins lo trauc sens que Pi1sang ajèsse lo temps de traucar tanben.

De rabia sa color cambièt. Cridèt e ensatjèt dos o tres còps de passar per la fendascla, mas se podia pas. Puèi s’apasimèt. Ara èra pus qu'el de viu, cap de Pi2song sus l’esquina per lo comandar . Aviá l’eternitat. Qu'o volgèssi podiá arrestar lo Pofre e esperar; dusca’l moment o capitariá de sortir dels conduch de las escobilhas. Alara prendriai lo contraròtle de l’esperit de Bob puèi del Pofre. Après traçarian cap a la Tèrra, mas davant caldria escampar defòra las doas femenèlas.

Solide que lo Bob demandava pas qu'aquò, per Sofia, que savia ren encara de la sòrre bessona.