Pofre....
Lo Pofre traçava dins l’iper-espandi. Era dintrat dins una distorsion majora creada per un camp de Pòrta-Magelan, l’engenh de son trobaire, que començèt de comprendre , lo benefici que se podiá tirar de la subraconduccion. Per totes los neofites , la fusada dins aqueste sistèm de propulsion , podiá reverta lo comportament d’un object , quand sarra de prèp lo zerò absolut, que crea de longa son camp electrò-manhetic dabant el , levat que l’abaissament de la temperatura , dona a la matèria des proprietats particularas, una « mèna » de porositat que fa que , tal l’elium liquefiat que passa al travèrs de la porcelana, la fusada e sos estajants passan tanben dins la deformacion de l’espandi temps, çò que permès de viatges, que senon serian impossibles , per qué durarian quauques milenaris a la quitia celeritat de la lum…E que l'òme viu pas tant vièlh ...
Sofia ne’n savia çò que s’ensenhava a l’escòla. Tot aquò la daissava de maubre.
Soscava al comandant, al mejan de l’amiadar. Ne vesiai pas qu’un. Una relacion sexuala totala. Caliá esperar son retorn. Caliá que torna senon Vertolhon mancaria pas de los virar totes dos tre l’arrivada. Sul pic que los fariá arrestar manu-militari . Cò que fa que lo Bob aviá pas lo drèch de se comportar aital , d’un biais complètament irresponsable, mancar l’ora del rapòrt e per qué pas se fugir ame lo Pofre , e vendre la cargason a d’unes pirates. Non aviá pas lo drèch moral de la tirar, dins una mena de suicide colectiu. Aviá pas seguida totes aquelses entrainaments , aquestas annadas de formacion per acabar la carrièra dins un preson d'un monde crudèl. Anava pas sacrificada sa joinessa, èra pas nascuda per finir dins un trauc poirit d’una planèta periferica de la Via Lachosa .
Solide que s’amagava lo salòp. Per la far virar en borrica. Que se mostrava pas, lèu, son nas al Vertolhon , lo còp venent , alara l’anava li copar, per lo mostrar a la sia plaça. Mas ont podiá èstre aquel c... ?
Amai aviá la Silvia sus los braçes. Mas consi èra estada tant bèstia de l’embarcar , la pastorela espaurugada , la santa que totes trobavan bèla , dolça, inteligenta, aluserpida , dubèrta e qu’aviá pas sonque capitat lo diplòme de l‘escòla prumièra . E ela Sofia , tant brava , tant c...per li dire fin finala : « ven Silvia , ven ; arisqui ma plaça , mas aquò’s pas grèu , dètz annadas d’estudias ficadas a l’aiga arrisqui sonque. Per qué? Pas que n’aviás envèja tu, la bela tortora, per prendre un despart novèl, alara qu’a jà tant de mal de te levar de matin per dejunar, qu’auriá pas jamai deguda te sarrar , a mens de dètz quilomèstres d’un astrò-pòrt , e que ièu brava c... ajèt pietat de tu , coma totjorn , coma òm planj un eiriç a l’abroa d’una rota, una alausèta tombada pel sòl , una ajuda comandanta getada en preson…
Se sentiguèt la rabia montar. E Sofia se diguèt sul pic de se bolegar las cambètas , e se decidiguèt de furgar pertot , d’i passar la nuèch se caliá ,de lo descavar coma un raynal , un ors, un rat , un conilh , una sèrp, una sala bèstia qu’amenaçava fòrça son avenir.
E li venguèt l’idèa de començar per l’estage naut, per cambiar. Sul pic sonèt lo monta-davala. E quichèt lo boton del cinquen , l’estage de la sòrre. Passèt dabant la pòrta sens far de bruch, puèi se revirèt per l’agatchar. Ame la lampa escairèt la cara de Silvia que se dormissia dempuèi bèl briu, los punhs sarrats coma una nena. Que preniá de potingas per trobar la sòm. Òm auriá pogut tirar al canon sens la revèlhar. Sofia aviá fach mantunas depressions la paura , e se fasiá totjorn seguir una saca de medicacions de tota mena. Li preniá totjorn l’envèja de veire un mètge a quna ora que siaga de la nuèch o del jorn . Èra iponcondriaca. Èra totjorn dolenta. E voliá totjorn garir sul pic.
Se mordiguèt las pòts de colèra tornamai. Quna idèa de l’embarcar ? Que soi nècia, paura de ièu !
Sortiguèt sus la punta dels pès.
I avia uèch portas dins lo corredor. Tres dubrissian suls tablèus de las instalacions electricas , los fluides, los sistèms de ventilacion… Sofia passèt la pòrta roja de la cosina . Avisèt los demai dels repais de Silvia. Aviá ren minjar la colomba . Dubriguèt lo refrescador del bar e trapèt una botèlha de oisqui e se la chuquèt al còl. Una abituda que la preniá mantuns còps aquestes darrièrs temps… Se siètèt d’escambarlhon, i tornèt un còp , e s’eissuguèt las pòts. Decidiguèt de servar la botelha que li empescaria pas cap de far sa tornada de recerca del senher Bob. Teniá l’alcool mai que d’òmes . Li èra arrivat de se chucar un litre de vin sens sentir mai, qu’un leugièr mal de cap al matin. Un treble passagièr comprenable per una femna. Un amic li aviá dich que teniá un fètge inoxidable.
Aprèp cinq minutas, sentiguèt la calor planfasenta, montar de son ventre, e la leugièra enebriagança li virar lo cap, d’una color bèla de ròsa , que li fasiá plan de ben. S’esclafèt en sortent del membre. Arriscava pas la Silvia de se petar una monina, la santa, qu’èra totjorn piucèla de segur. A si qu’un jorn èra sortit ame un traça de poèta que fasiá rimalhar sortidas ame emorroïdas, çò que li donèt una brava ventrada de rire, quand lor legiguèt sa poèsia mème, qu'a la paura li agradèt pas…
Butèt la pòrta bruna ; de la sala del mirador galactica. Agachèt lèu sens tròp s’acaprissar. Un membre long ame de rengadas de siètis, un amfiteatre virat al grand veiral que dubrissian, los conferencièrs un còp èra, per explicar lo viatge , lo còsmòs, e qu'ara servissia pus a ren .
Arribèt a la pòrta orange dels suenhs infirmièrs ; condemnada depuèi bèl briu. Pesèt sus la ponhada sens poder dubrir. Mas per de qué èra clavada ? Se sovenguèt que la pièça èra vuèja e la clau acrencada al tablèu, al cap del corredor. Trastolèt una seconda avant d’i anar. Puèi bufèt un còp, e prenguèt cap a l’armari. Vejèt que la clau de servici i èra pas mas, que per contre, lo passe èra demorat penjat a la sia plaça , ame sa pichòta etiqueta jauna. Una pichona votz li diguèt qu’èra sus la bona pista e que quicòm trucava. Lo prenguèt. Beguèt encara a galata. Se revirèt a mai de l’autre costat.
Virèt la clau dins la sarralha e butèt la pòrta. S’arrestèt per escotar.
Creguèt d’ausir roncar. Afustèt l’aurèlha. Solide que qualqu’un roncava aici. Faguèt la lum. Manquèt de s’acuòlar. Lo Bob jagut pel sol sus l’esquina las mans estacadas dins l'esquina. A mai lhabrava lo saumas.Pròva qu'èra pas sola a chimar. Bob se bandava donc.
Sofia remirèt lo tablèu un momenton. Puèi l’IDEA li venguèt e ne risia en prenent lo monta-davala. Que dins la sia cabina prenguèt la camera, e una colcèra vèrda per s’aparar dels rebats , que te mascanhan lo melhor film en un ren de temps. Sofia tenia sa venjança , son assegurança vida e son bilhet de retorn.
Montèt tornamai a l’anciana infirmaria. Ame un cisèu se sarrèt del Bob que gemegava doçament. Dapasset començèt d’i copar los vestits. Coma èran totes arnescat de la combinason grisa de la SGTM , aguèt lèu far de lo despolhar. E lo Bob parpelhèjèt sonque pas. Quand foguèt nus coma un peis , Sofia penjèt la colçèra vèrda darrièr el, ame quatre tròçs de scòtch per far coma un fons unifòrma e antirebat. Bob mormolhejava totjorn. Sofia espandiguèt los vestits a l’entorn d’el.
Enfin pausèt la camera sul trespès per centrar melhor la scèna. Li prenguèt cinq minutas de tot aplèchar coma cal.
Benlèu que lo Bob èra un pervèrs. Sofia solfinava quicòm d’estranh. Que s’èra droguat ? Estacat las mans ? Vai t’en saber per de que far? Benlèu un ritual masò… Sens se poder destacat … Aquò explicava per qu'èra pas vengut al rapòrt.
Alara, aital , Bob aimava los juòcs sexuals… Anava èstre servit , assadolat lo Bob… Mas èra pas la tòca. La tòca èra plan de se sauvar, ame sa sòrre cabèca.
Roncava lo tipe com’un pòrc.Era borrut. Aimava pas los borruts del pitre.Li prusia los "pelses" del peitral. Sofia entamenèt de se desvestir. Aguèt lèu fach. Puèi se sarrèt d’el. Li fotèt un escopetal pel morre. Puèi un autre. Un plaser d’un biais. Teniá sa venjança.. Que dubriguèt pas sonque los uèlhs ? Quna vergonha ! Qu’aviá pogut chucat per èstre assucat aital ?
Li anèt mai fòrt , qu’a la fin l’autre rotèt e parpalhejant . Sofia li dubriguèt lo cais per i passar lo còl de la botèlha, mas s’escanèt lo comandant. Lo daissèt se remetre, bufar tres còp puèi i tornèt.
Mas li calguèt se levar per lançar lo film. Un pauc mai oblidava!
Enfin se revirèt a Bob ame un sorire triomfant e li montèt dessus d’escambarlhon. Lo comandant regassava sens comprendre. Fasia e ... e ... e... mas .... e
La filha li tornèt meisser d’alcool brutlant entre las dents. Tussiguèt sens poder s’aparar. Pieger una ereccion pichona nasquèt. La filha fasia monta dabala e s'agradava.
Commentaires
Enregistrer un commentaire