Pofre14

La causa blanca se sarrava d’elses. E Sofia qu’alenava aqui dessus qu'ausiguèt ges. Bob que bufava e s’escanava entre que l’alcool li rajava dins los uèlhs vesia plan la tuba un pauc diasprada, qu’alisava sul ponde sens produsir cap de bruch.

-aqui darrièr Te en re e re re……

Ausiguèt lo resson de sa paraula raufelosa. Benlèu dins sa paura tèsta. Tussiguèt sens arribar de parlar clar. Mas sos uèlhs parlavan melhors per el. Rotlavan d’esglai los uèlhons. Disian l’espaventa que li nosiá lo còl. La, darrièr ela, se teniá Pi1sang , que los espinchavan sens comprendre ren, de que fasián , aital , pel sòl , a gemegar . Sofia devinhètun pauc la paur de Bob. Pi1sang sentiguèt encara milhor lo plaser creissent e descabestrat de la femèla. Se demandèt se tant valiá pas la causir ela , se n’èra pas mai dinha de lo recebre. Trastolejèt sens saber qual vial prendre.

Bob contunhèt de grimacèjar. Sofia li soriguèt. I anava francament :

- e diga lo, que t’agradas la Sofia?….

Puèi mormorlejèt : « Vosautres los òmes sètz totes parièrs. Fasètz de minas mas qu’un còp que me coneisson... Alara s’agradan ...Soi pas la missanta bestia . Veiras qu’un jorn me mercejara…

- e òc que t’agradas mon bèl !!! li diguèt

E se clinèt per li empegar son sen en plen dins la cara. Lo Bob quitava pas de tussir. La popa bèla de Silvia esclafada sul morre, la popèla sus la boca. Li èra vengut impossible de parlar. Qu’èra pas de creire de tener una tala ereccion alara que tremolava de paur, que teniá la pèl de galina . Que podiá pas se capvirar de la causa. Que fasiá coma una sfèra de doas mèstres de diamètre darrièra Sofia ; que s’avançava sens tocar lo sòl, gaireben a mens d’un mèstre d’elses. Que que foguèsse, aquela mostra podiá pas volontar de ben. Li aviá parlat drèchament dins lo cap alara que s’arrapava dins lo conduch de las escobilhas. Dich que li montariá al cervèl sens i far de mal . Que veniá en amiga. Qu’èra contenta de lo trobar. Per qu’ èra plan dinhe de li servir de « destrièr ». Qu’èra d’una raça elegida , eternala, que superava l’univèrs. Que totes dos anavan renhar sus aquel tròç de Via Lachosa. Que perdriá pas a l’escambi. Lo benastruc qu'èra!

Que lo farai emperador del genre uman.

Mas a flor e a mesura que soscava Pi1sang dobtava . « Consi aquela traça de creatura capitèt de tuar Pi2song ? Èra pas de creire ! Un mistèri..»

Cal dire que Pi1sang èra un pauc demesit. Per arribar dins aquel membre deguèt de virar dins lo labirint dels conduches de ventilacion, e subretot s’encapar dins una mena de fendascla que superava pas très centimèstres, jos una pòrta de la sota. Entre que passava la pòrta s’èra tampada e i aviá daissat la mitat de son èstre leugièr. Es a dire que l’autra part, la que servava pas de nogal , al moment del malastre , èra mòrta sul pic . Que los Pi avian totes al dedins una part, un pauc mai densa, a pron pena, mas onte se trobava lo « còr » o «l’ arma» , un boçin de nivol que recaptava los organes essentials de la vida d’un Pi.

Montèt un cridal:

-« mas qu’aime aquò mon taissonon » cridèt Sofia.

E Sofia calvacava de milhor , d’un moviment pron sèc, pus fòrt, coma o fan los corraires de l’amor. E Bob plorava de joià tot en sachant la fin pròcha. Sabiai plan que la bèstia soscava , trastejava. Decelava que l’òrra causa tardaria pas de sautar sus Sofia puèi sus el.D'un biais s'enganava lo Bob que la bèstia lo volia pas qu'el.

Sofia la primièra sentiguèt l’èrsa giganta raja del sèu dardalhon, li clavalar los rens , dins una escorsa destimborlada.

ven , oc ven , pren me O OOOOOOOcccccccccc.. »

Bob sentiguèt l’ala de la paur li pulsar lo còr, e la potençia del geste de Sofia que l’entraïnava contra son grat, que li fasia carabisondar e lecar la popa susanta, e agantar la man que l’alisava al menton, e dire las paraulas falordas, e gemegar coma lo nen que cerqua de s’aparar d’un perilh, dins la nolor prigonda de la maire. Oblidèt la dolor de l’esquina e las mans estacadas adormidas que formiguejavan al cap dels dets , que lo correjon las sarrava tròp fòrt.

OC OC OC .........qu’es bon… » mormolhejèt…

Ara Sofia i anava coma una ressegaira mestrèssa, una fustièra de las grandas, ame de « ...A... O.... A.... O…. » que revertavan un pauc lo bramal ridicul de la sauma, entr' qu’el, l’ase de prumièra li respondiá « O…A…O…A…O…A »

Aital arribèron al cèl. Butèron son planh. Que ren podiá pas pus arrestar la maquina poderosa que mena la destinada umana. Dansèron lo branle del còrs mentre que Pi1sang escotava lo son creissent de lor drudaria, susprès de sentir s’arrapar las ondas poderosas, de quicòm d’a fons desconegut de la sia raça e, de mervilhos a l’encòp. Una mena d’ondas cosmicas divencas, que gisclavan de mai en mai pròchas, d’aquelses dos èstres pichonèls, que n’èra complètament estabordit.

Imaginatz qu’aquela dansa revertava un pauc la granda fèsta de la reina , la de l’acoblament que se debana qu’un còp totes los quatre sègles…

Alara se diguèt Pi1sang que veniá de ganhar lo grand prètz. Que jamai voldrian lo creire , mas que venia de capitar son grade de ¥® e benlèu quicòm mai.

Un gauch prigond lo trapèt , que li donèt una polida color roja. Se jetèt sus Bob e dintrèt per l’aurèlha d’esquerra, entre que Sofia gulava plan fòrt son plaser de viure , cap en re, sens veire lo fial menut de la nivol blanca que se ficava a l'ausidor e, butèt , sai que cinq segondas abant de traversar.

Bob sentiguèt la descarga electrica li correr al long dels nervis.Ne’n foguèt esblaugit, çò que donèt a sa pichona mòrt, una mena de sensualitat sens parièra. Jamai òme aura de coneisser tala voluptat. Un tal coït es pas possible d’atenger sens tombar estabanit. Una explosion blanca darrièr las parpèlhas al dedins. Un tròn grèu que desmarga los sens. Un còp de canon. Un fuòc d’artifici gigant. D’un biais Sofia solfinèt puslèu que sentiguèt dins la sia carn, aquèla butada quasiment divenca e inausida; que cridèt d’a fons subragudament « Oï Mon Dius… »

Per Bob praquò foguèt la darrièra vista . Arriva davegadas que l’arma monta al cèl pas qu’una segonda mas que ne’n pogue pas dabalar.

Per Pi1sang foguèt la darrièra sentida tanben. Sens o saupre Pi1sang èra tombat dins una engana mostrosa, per un PI , quicòm coma una tenda enjertabla, una traponèla a Pi. S’èra jetat dins la gula del lop, alara que cresia de trobar un tresaur. Aital que venguèt momia.

Per comprendre cal aprigondir un pauc la natura d’un PI. Una nivol avèm dich. Oc, mas una nivol coma un part de l’espandi, traversada de mantunas ligasons electro-manheticas ; ame al mitan, un nogal pichon de pensadas lindes, de vèrbs e, capablas de jetar coma d’unes ponts, de cadenas virtualas, mas tant solidas que las vertadièras, cap a d’unes sistèms nèuronals, per s’i mesclar , los amiadar e los utilisar, per toca de comandar un èstre de sang e d’òsses. Per aquelas linhas manheto-electricas los Pi capitan de recaptar los messatges electro-quimicas que caminon dins los còrses, los analisan e los modifican per los menar per son profièch.

En dintrant aqui al moment que los amoros coneisson l’orgasme, Pi1sang se trobèt subte près al mitan d’un camp de fòrças grandassas, que cap de « cervèla » de PI pòd matar. Jujatz la tension normala, entre las ligasons d’un Pi son de qualques nano de nano d’electron-vòlt, alara qu’al moment de l’orgasm la tension neuronala umana subrepassa lo nanò vòlt. Cò que fa que lo paure inocent que veniá de se jetar a la ventura, veniá de recebre 1000 fes mai que çò que pÒd endurar de costuma un PI, mèsme a la fèsta de la Reina , se per astre i es convidat, fèsta que se debana pas qu’un còp totes los quatre o cinq sègles.

Tot aquò Pi1sang o pensèt. Coma pensèt espaurugat que l’uman èra una mena mai que mai pèrilhosa per la sia raça, una trapa mortala. Aquelas pensadas sornas de mens de un millième de segonda desapareguèron subte. Que Pi1sang tornèt sul pic qu’un nivol de nonren.

S’amolonèt coma un gromelon al pus prigond de la cervèla de BOB e oblidèt dusc’al sens prigond de sa quista. Venguèt mens qu’un « ren », abstraccion malaisida de mostrar quand s’agis de la raça subrenaturala dels PI. Aquò's a pron pena se podrai parlar d’un èstre quand vesiam a la paura causa rufa e acroquonida qu’ès venguda.

Bob moriguèt pas … mas sai qu’auriá tant valgut qu’o sia. Que subte tombèt dins lo necitge. Que tanben petèt un plomb. Sosrisia de longa , sens res o veire , mentre que la Sofia l’agachava :

- t’agradèt e, mon poleton , o que se vei plan que t’agradèt galinon… I tornarem vai…. mas cal pas que la sòrre o sapia…

Doçament lo destaquèt. L’autre la badava sens dire un mot. Li bufèt en risent : « E ben revèlha te ». E li tapotèt las bregas , e encara mai fòrt sens que l’autre donès sinhe d’inteligençia.

-« leva te ara …. Mas de que me fas … » li diguèt

Quicòm la tarufava dins l’agach de Bob. D’uèlhs de caluc OC BEN . Subte laguiosa. Om auriá dich un fat.

espèra un moment, te me’n vau cercar de vestits per tu… »

Sofia se vestiguèt ela lèu lèu e sortiguèt del membre espaurugada.

Bob demorèt jagut pel sòl, sens bolegar un artèlh tal un pòrre !

Un detalh praquò mas consi dire un detalh ? Era demorat arquat d’a fons. La dintrada de Pi1sang li avia statufiat dins la sia postura, e clavelat los nèrvis dins sa semblança d’amoros gigant,que son vièch èra demorat tal qu’èra , quilhat coma n’i a gaire… Bob la quica ficada. Paure el!

Decont èra lo Bob ; se soscitava pas pus de ren. Pensava de ren. E raisvava de ren. Qu'aital vengut, aja poscut servir de porta drapèu. Mas que saviá pas pus ont penjar sa bandièra , o puslèu son lum…


Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

Encara una nuèch

poèta occitan

Lo 101 unen despartament