doas femnas dins lo cap en 1968-novèla

A doas oras, de la vesprada, nos arrapèrem al camin tòrt de la carrièra granda. Mentre que lo solelh nos asaigava de tota la potencia . Tonton lhabrava e l'ajudavi per escupir del milhor. Quna calorassa! Ieu me sentissiai tanben montar lo vomit. D'un moment tonton volguèt escampar l'aiga e ièu tanben. Mas d'unas femnas que passavan nos insolentèron. « Porcassièrs, saumaires , golamasses ».
Tonton s'espetava de rire. Mentre que ieu ne sabiai pas pus consi far. Mas dèts mèstres pus luenh, o mai naut sul camin , qu'èri ièu que m'espetavi . A me cagar dessus. Savètz l'istòria que contèt lo garda al cafè:
« lo pièger quand venèm vièlhs es pas , un còp enebrigat, d'escampar las aigas dins l'armari de la cambra e de contunhar de parlar coma se ren non èra, pas mai d'oblidar de clavar la bragueta, un còp l'aiga escampada, non lo pieger aquò's d'oblidar de la dubrir »

Ai fotre de tu que me fas petar lo boton mèstre, qu'èra tot juste çò qu'el oblidèt d'o far . Lo tonton...

E l'autre , puta brava , me faguèt, te'n sovenètz :

« los tipes qu'escampan l'aiga, l'un en facia de l'autra dins un pissador municipal, e que quita pas, l'un coma l'autra de clucar de l'uèlh , e que l'un dis:

- « mas Monsur se troba qu'avètz la meteissa tissa que ièu, non?... »

E sabètz çò que l'autre li respondèt :

« calatz vos, damne d'ase, mesfi, que lo vòstre rajal me jaissa a l'uèlh... »

E sul còp me pleguèri en quatre , en uèch , en dotze. Qu'èra pas possible de sortir de conarias talas. Tombèri de genolhons mentre que fasiam nòstre camin de crotz , d'unas femneas aissas quitavan pas de cridar.

Vergonha. Avètz pas vergonha de vos rebalar aital. E tu que sias paire . E tu que sias jove . E tu e tu....

Tonton fasia mina de pas ausir e ieu tanben. Mas un còp el mostrèt lo punh , amai lo dèt, al femnassum.

E mai que lo punh , daissèt tombar las braias e me cridèt triumfalament : « e ben golamas de qu'esperas per far coma ieu ? »

L'idèa d'en prumièr pareguèt curiosa , inausida. Puèi ambe los grads d'alcool que me gisclavan per las aurèlhas , per l'alquimia o l'astre d'una evaporacion naturala, quitament ecologica, l'idèa m'endevenguèt possibla. D'una mena de darrièr agach , qu'i avia pas degun dins la carrièra , levat qualquas femnas vièlhas e acarnassidas , que de tot biais lor ne'n podriam pas cambiar l'estimi de nosautres . E ben paures vaiqui que montèrem totes dos la carrièra granda , las bragas a las cavilhas , coma los nens quand cercan la maire aprèp cagar. Amai èran content qu'èra pas de creire.

Quna vergonha.

En levant los uèlhs , d'un moment , vejèri Odile sus la terassa que se plegava per veire o se tòrcer de rire . Ambe lo solèlh se podia pas veire de que n'èra.

Mas Alicia nos gaitava tanben. Risolejava pas gaire

Aviai tot oblidat de la matinada. Joana , Odila los rendètz vos e n'èri pas capable de trobar la sortida, de seguir la pus pichona idèa .

Alicia me donèt de vam, fòrça tre que passèrem la pòrta :

- « se t'agradas aital , pòds tornar »

L'oncle partiguèt se jaire e ieu començèri de comprendre que me demorava pas que de preparar la valisa. Quicòm me tafurèt lo còr mai que mai. Alicia m'agantava dels uèlhs.

I faguèri un gèste, mas se recuòlèt coma s'èri una bèstia pudenta. Los braçes me tombèron.

-" o voliai pas sabès ... Aquò's pas de ma causa ..."

Mas se revirèt e sortiguèt de la sala de minjar.