Clemença en 4000 dabant JC

Ela que mira sens parpelhèjar.
La longa caminada
Subrebèla Clemença .
Que fa bel briu
Que marcha ambe la tribù,
Cap al Nòrd, cap al desert
En seguissent , lo flum poderos .
Que raja entre las ribas jaunas.
Clemença es la filha salvatge
De la pluèja e del fuòc .
Espèra de trobar una oasis,
Per se descansar del lassitge.
Rescontran pas que des barbars
D'òmes que sabon mème pas pintrar los còrs per dansar .
O escalprar la peire transparente ,
Qu'òm tròba dins aquelses rodols,
Per mercejar los Dius de donar lo fuòc per se calfar, e la pluèja per l'atudar.
Clemença a daissat la maire en re,
Podia pas pus marchar.
Se jaguèt per morir à l'ombra d'un cacièr,
Sens pus escotar lo japal de las iènas;
Mas dabant de fermar los uèlhs , que li faguèt prometre , de totjorn sarrar sus lo còr , l'estatueta d'or, e lo miralh magic que mostron la beltat del mond. Li parèt las mans e moriguèt en la sonant ninèta , d'un buf que se perlongava. E s'amudèt per totjorn.
Clemença prometèt de servar un pauc de la beltat del monde dins los plecs de son faudal.
Que los ômes aiman l'or , las riquèsas, la potencia, mas lor agradan encara mai que tot la beltat de la natura , de las pinturas , de las escalpraduras , e escriches de Clemença,e la beltat de sas cançons per parlar de la vida e de l'avenir dels òmes .
E aital, lèu, la beltat de Clemença foguèt estimada e festejada al païs de Nubia.