un moment ambe Madona

Aquò's l'instant prigond de la nuèch , onte la relòtge pica pesucament, dins sa gabia de castanhèr. Las segondas amolonadas , que se cochan a la sortida , al moment que lo batalh, cabuça d'un costat per las desliurar, una a una , de son eternitat, ambe lo bruch rebombissant que faria ma carrieròta quand ressontis jol pas d'una mecanica .
Sonarà pas las oras , ni las mièjas, ni los quarts, per revelhar pas , las autres milliards de segondas adormidas , amagadas qu'esperan pas qu'aquò: èstre sortidas de lor mòrt virtuala, de son nonren, per rajar d'un còp sus la tèsta d'un òme, e li viudar d'un còp lo sablièr del temps.
Sai que coma s'un issam de sautabocs s'enauçavan sus un païs per lo tuar còp sèc.
A çò que sembla fa bèl temps que lo monde calan lo batalh de las relòtges, coma lo de las campanas , qu'avem pas cap enveja de festejar la fugida de las oras, o de far mina de desbrembar que s'escapan quora ne'n parlem pas.
E que aladonc i a pas gaire de clau per s'escapar de la preson estrecha de sa clòsca.