la dona bèla

pintradura d'aprèp lo pintre mai grand dins l'univèrs de l'ombra e de la lum ; es a dire De La Tour.

Flors e paraulas e messorgas
Que se passan la vida los òmes,
Flors e pensadas e violençias,
Que se mentan los femnassièrs,
Nuèches e paraulas e envèjas
E rires , e plors e vièlhum.
Que se passan la vida los òmes;
Malastres , crids e solesas,
Cal ben que la vida chorra.
crides e plors e patiras,
Per melhor se far la guèrra;
Per melhor l'amor se cantar.
Cal plan que se passan las nuèchs
Cal plan que se passan los jorns.
En bevent l'aiga tebesa,
Que giscla poirida del cèl.
Coma aquò sens se pensar a res;
levat, asorar, asirar, cobesar,
Coma una puta mespresada
D'un filme que s'acaba pas.
E veire pas al cap de la rota;
Lo tròç de tèrra asalvagit.
Que nos espèra plen de posca
E de remembres alusèrpits.
E de la pèl escogarda, jos l'etèrna nuèch estelada.
Lo buf cort, de l'ansia nascuda d'aver jogar lo jòc sens fin.
De los que caminan sens dobtença, lo rire a las gautas , trufarèls.
Sens jamai pensar a la fin , de la virada del vertèlh.
Flors e paraulas e messorgas ...
Qual poiras las amudir, a la pòrta negra que dona .
Sus lo non ren que va grèlhar.