Sètz descubèrt

I a un òme que joga çaijos
Dins la vanèla
Sai pas se canta flamencò o se gemega,
Sa paure tèsta comola de bruch
Dins la vanèla
Plèna d' eiriçs e de crids ,
de trons e de sarabastals,
sens saupre per de que se ten
lo cap clinat dins la vanèla
que se clina , a lecar , la mofa
mofla, mosida, e mosta .
per se trapar l'aiga poirida de susor
que finis totjorn en pluèja amara?
Los òmes que ...
La vanèla es plèna de susor ,de lums , de cridals , de plors d'enfants, e de caçibralha que bracèjan, o dançan en esperant de venir vièlhs e de daissar la vanèla, per una autra carrièra, de l'autra costat de la vila , una avenguda , un vial , una pista, pas qu'una androna de talha umana, o d'una autra color, o mai bèla , normala que!
Dins son cap a se. De la susor gispra sus la lenga. De molons per de que far?
La vila es plena de bruchs de crids de rabia , d'òmes e de femnas qu'espèron son torn al manège del solelh blau. E tot aquò que vira e revirade mai en mai fòrt.
Lo cap rufa del dedins. E lo monde udola sa paur , qu'espera de vincir la paur , qu'espèra pas sonque de viure mas de trapar quicòm que revertaria un benastre. E per que pas un bruch de tambor , o un arc de triomfle, e per que pas de cortègis que marcharian pas que sus un pèd ,e de pichòts ritons tricolorats de roge, ambe un estuch pelvian. Seria bèl de segur. Una vida sens son sacon de grèmas.
Aurèm tot vist e tot sentit.
Sens qu'òm dona lo senhal de la fin. Dins sa tèsta , dins sa vanèla .
Mas lo cèl se chauta de la musica de fièra . Tornan las veituras de carnaval , tornan las pichòtas mans, tot s'acaba un jorn per milhor començar .
Un còp èra, dis la votz de l'òme que canta dins la vanèla o que gemega . Un còp èra , èri jove e trufarèl. E vèsi pas plus , las mans sus las aurèlhas e la gauta empegada sus la calhassa, l'ala blava de las palombas , estrifar lo cèl .
Dins sa vanèla o dins sa tèsta que...