viure al païs

Dins la carrièra del pont , i avia un còp èra una vielha casa qu'amenaçava de debordelar. Era la d'une femna vièlha tròp paura per pagar los artesans, fustièrs , teulièrs , per commençar .
L'auria plan vendut l'ostal ont èra nascuda, levat que lo filh o volia pas.
Lo dròlle èra pas anat a l'escòla , que lo regent lo volia pas pus al cap de la tresena annada. Disia que lo pauret èra tròp endarrierat per aprene a legir . E vertat que Miquel apprenguèt pas jamai a legir . Ni de comptar , encara mens d'escriure.
D'aquel temps dins tot lo bari , las maires somiavan pas que d'envejar los enfants a la granda escòla , a los far estudiar , per trapar un diplòme , e en seguida un polit trabalh plan pagat, de fonccionari si possible .
A pron pena se savia parlar lo Miquel.
D'unes disian missantament qu'avia perdut l'abituda d'o far e qu'èra vengut mud .
Las annadas passèron , e los enfants anèron a l'escòla. Mantuns capitèron una bona plaça mas ont? . Que pauc a chau pauc lo bari se voidèt. Semblava que lo tren los engamava e jamai los tornava. Los vièlhses partiguèron pel cementèri d'en primièr. E Miquel seguissia la maire quand anava acompanha un aujòl a la tèrra acabada. Mas ne'n partiguèt un fun d'autres mantuns còps cap al nòrd subretot a la capitala.
Cò que fa que Miquel demorèt sol de son atge dins lo bari.
La maire aguèt pietat d'el un jorn e li trobèt un can polidonèl que se sonava Dic.
A s'aviatz vist lo Miquel quand lo canhòt li sautèt suls genolhs . D'ara e endavant venguèron inseparables. Un parèlh d'amics coma se'n vei pas gaire.
A Miquel li venguèt la tissa de se seire , jol pòrgue de la maison aroinada, quand lo temps o permetia. E coma o permès sovent , en çò nòstre, se trobèt que passava lo pus clar de son temps sul sulhèt, ambe Dicon, a gaitar lo monde , subretot los pescaires que podia veire d'aqui estant .
Es aital qu'un jorn lo retrobèri segut a son pòste costumièr .
Veniai a pron pena de dabalar del tren de Paris, la capitala , ont triman sabi pas quant de milions d'occitans, luenh dels païs, desraiçats , perduts e sornes coma una fuèlha de las talhas.
Cò que l'administracion tradusis per: cal causir lo bistèc o lo solèlh.... Levat que lo bistèc es estrèch
Quand m'arrestèri dabant el li diguèri :
-alara Miquel t'agradas al solhèl coma un gat ?
Me respondèt pas ...
Sul còp me diguèri qu'èra de missanta passa, un jorn ont volia pas parlar.
Mas Dic sautèt pel sol per me venir lecar la man . Alara Miquel diguèt:
-te gaite, lo can te planh , e ièu tanben... Que sias pas uros... a la capitala.... sembla non?
Puèi Dic tornèt montar sul ginolhs . E Miquel se calèt.
Ne'n demorèri espantat. Virèri l'esquina sens pausar de question. Que sabiai perfachament de que parlava.
Aviai pas fach dètz mètres que cridèt :" viure al païs".
E sabiai encara de que me parlava.