Accident.

Accident. Novèla de Manjacostel.

Aquò’s la dolor que lo despertèt. Un poncha sorda que partiá de l’ anca. Dusca’l genolh . Compreniá pas sonque çò que fasiá aqui. Los aubres teunhes, cacièrs, pibols , saücs , fasian una vòlta al dessus de sa testa . Ausissiá de contunh , le bruch intensa del trafic. La dolor revertava una cremadura, e èra segur de perdre tota la sang. Portava encara un gant de motard ; mas , sentissiá una autra dolor dins la man drècha, la qu’aviá pas cap de gant , que li envejava son fissal dusca’l coide

Assatjava de se recaptar. La nuèch tombava. Un ventolet frèsc fasiá ondejar las èrbas nautas. Èra jagut sus l’esquina , e completament pas vistable de la rocada.

Lo cèl pareissiá meravelhos. Blau , prigond, gaireben negre, ambe des rebats roges, costat de las Pireneus. Coma arriba mantuns còps, a solhèlh colc, per las polidas jornadas d’estiu.

Los sovenirs traucavan per tròçes. De sovenirs gaire vièlhs, de qualquas oras, a pro pena. Se remembrava d’aver minjat de pompons. Sai que, dins d’una ostalariá. D’una ostalariá prèp d’una ribièira , d’una ribièira granda e poderosa , mas que se poguèsse trobar tanben , a l’abroa d’una passièira , d’un molin fòrça vièlh. Oc , aqui i èra. Aquò èra un ancian molin que se sonava … La Molilnièira… Non pas la Molinièira… Zut… Èra a mand de lo trapar al cap de la lenga.

Lo molin de la Paissièira , aquò’s lo vertadièr nom occitan, del baratge que porgissiá d’aiga , un còp èra, al molin.

Se remembrava d’un bronzinament sord. Un molin mudat en centrala electrica e, vodat a la produccion d’electricitat.

La dolor dins sa man, butèt son mossal , dusca l’espatla . Caliá pas bolegar . Lo mens possible , en esperant los secors. Dius, aviá perdut las cambas. Las sentissiá pas pus. Podiá pas bolegar las cambas, las sentissiá a pro pena , coma una traça de formegadis, jos el. Praquò li caliá cambiar de pausicion. Mas , aviá la sentida d’èstre jagut sus un lièch de romècs. Jasiá al mitan dels bartasses . E perdiá tota la sang.

Mas de que fasian ? Anava esperar longtemps aqui ? De que fasian los secorses ?

De tot biais , tot aquò revertava una mata. Se trobava sebelit dins una mata de romècs.

Avian minjat de pompons al « Molin de la Paissièira » dins lo membre estequit de l’albèrja. L’escapada d’un week-end. Èra ambe Lineta , l’escais nom que li aviá trobat , per qu'èra tant valenta , qu’una armada de vibres. Ont èra ara ? Ausissiá gemegar ? Mas, devinhava ren, de çò que se debanava aval.

Parlava ambe un accent leugièr creòl.. Lineta èra nascuda cafè al lach. Asorava la seuna color de pèl , son brontzage perpetual , coma disiá en se trufant d’ela. Lineta , sa Melissa a el, non pas la de la cançon de Juju .

Cada week-end, partiam totes dos , a motò . A la descubèrta d’una novèla alberja , per amagar lor amor, dau las Pireneus , a l’astre .

E coma li disià « tot aquò poirà nos durar tota la vida"… Vist qu’i aviá encara un brave million d’alberjas, a descubrir,entre Baiona e Pòrt Vendre.

Teniá la pèl coirada, e èran tombats amoros fats.

Mas quicòm trucava , dins sa memòria auèi. Quicòm d’amenaçant. Qu’èran encara amoros ? Mas alara, per de qué èra esglasiat ? Se sarravan dins lo grand lièch del Molin de la Paissièira.

Se representava fòrça plan la cambra tota blanca ambe una pichona fenèstra bassa, sens ridèu , e sens pièja. Òm entendiá lo cascalèjament de l’aiga , que rajava, sus la granda roda a palas, imobilisada ,dempuèi bèl briu.

Non , fasiá pas de dobte , que s’aimavan coma de falords. Consi aurian poscut oblidar , aqueste grand e bèl amor. A la folia disián. Aqueste matin , li mormolhejava de segrets dins l’aurèlha. Se sovenià del sibladis doç de sa votz , e del fin borrilhon qu’ombrava a pro pena , la pòta superiora. E sa paraula desalenada lo fasiá estrementir , e brofar , coma un canhòt , qu’auriá pausat , la nifla , sens permejar , sus la pebrièira.

Risiá, de veire lo siu fresiment, correr sus la pèl , e lo far galinar. Èran tals d’amoros, transits, que parlan una lenga desconeguda.

-sabes , t’aimi mai que tot.

-me daissaras pas jamai ?

-pòdi pas pus viure sens tu. Me tuarai que me daisses. Avem la vida per nosautres.

-vertat qu’avem l’eternitat dabant . Mon amor i cresiai pas a n’aqueste amor. Venguèri a tu, per tu, e soi a tu, dusca’l dedins de ièu. Ren pus nos sompartirà pas.

Aital , se mormolhejavan de paraulas amorosas , las que se dison , a l’aurèlha , e los uèlhs dins los uèlhs.

Johan cridèt sa dolor . Sonèt Melina : « Melina respond me ? Sofri. Ont es ?

La dolor creissiá encara. Disiá : « Lineta ven-te aqui, sarra te , vòli pas morir. Ajuda-me »

Johan aviá la camba plegada jos el. Una fractura dobèrta. Aviá perdut la sang. Sus un lièch d’espinas . Romècs, brancas de cacièrs, e de pirancantas …

Dins un valat de l'escambiador de Portet.