accident

Lo provèrbi del jorn:

De joine avocat, eiritage perdut, de joine medecin cementèri boçut.

accident seguida e fin :

Tornèt de s'estavanir encara. Avia descubèrt una montanhèta frenissanta, d'una formiguièra tota pròcha, que pulsava de totes las ramilhas e que tenia la quitia color roja del cèl.
I avia de rores pichons , e de merlhes , e un coratjos pipach roge , que se sarrava, per li becar sa man ensanhosida. Las formigas prenent en compte, la presençia massiva de son còs, desmembrat, e pausat en travers de sos vialons estequits, qu'avian metuts, tant de temps de dubrir, entre las erbas agusadas, que li fasian un tatouage prigond dins l'esquina, estudiavan un novèl biais per passar.
Partir en short , quna idèa!
L'ivèrn serà fòrt disia un pepin a l'ostalaria.
Mas de que fasia Lineta. On èra? La sonèt : Lineta respond-me. Lineta parla-me.
Joan sortissia del sòm de cachavièlha, quand la descubriguèt. Un subresaut li permetia de veire una man, fina , roja, dins lo calabrun, oferta a son uèlh, que se velava de gremas. Plorar?. Cridar. Podia a pro pena parlar. Cada moviment del cap lo fasia cridar sa dolor.
Demorava paralisat, dins sa posicion insuportabla. Jasia sus la palha sèca de l'estiu, e lo reviure de las erbas denteladas , li entalhava cada centimètre de pèl.
-Lineta, Lineta parla-me.
Avia ausit son planh. La man se movia dins l'espandi, coma per sonar l'ajuda del cèl , dels aucèls , e, li far un sinhe de reconaissença : "Oc que t'ai ausit "Oc que ren poirà nos asseparar. L'encoratjava sens poder dire quicòm , que los mots los ausissiai dins la tèsta . Mas èra pas possible qu'ausiguèsse pas sa pregaria, e sa paur: parla-me Lineta.
-Lineta respond-me
De segur anavan se'n sortir , conjurar lo sòrt.
La cambra blanca, de la fenèstra blanca, ressontava de la cascada.
-Lineta ,te'n pregui... respond.
Devia èstre uèch oras . Lo cèl èra roge a l'oest, sinhe de vent. Levat, qu'èra tanben un sinhe de pluèja. Om vesia clarament las cimas de las Pirenèus. Lineta , mas per que me parlas pas? Anavan se'n sortir, conjurar lo sòrt òrre. La cambra blanca de la fenèstra bassa, ressontava del bruch de la cascada, qu'enlusissia lo cel del lièch , de lusors fugitivas, levat que revertavon , ara, d'unes fuòcs de cementèris.
E dins lo jorn que baissava, voletavan pas que los mosquilhons, e las vispas , de la natura tornada salvatja de l'escambiaire de Portet. Grand uèch de rotas a via doblas, que s'anisavan entre la rocada, e, lo camin de fer , ambe , empegat al periferic, lo monument de las mòrts oblidadas, quasi invistable , levat lo jor dels sovenirs, dels milions de mòrts oblidats , e que vesian se passejara l'entorn , la ronda infernenca, dels milièrats de calfaires cochats.
-Lineta respond- me. Te'n pregui.
Lo vonvonejament del trafic baissava per grads. Venia coma un bruch de pluèja, de fregaments sords de pneumaticas , tant sords, que los dels motors. Puèi lo resson enganaire, de l'efach Doppler, vengut ausible, dins la nuèch oatada. L'illuminacion subte dels pals d'esclairatge public, escalprats dins sa lutz inacessibla..
E las formigas que, dabant que de se clavar las pòrtas sus la nuèch , avian permejat de bastir de passatges e de ponts , per dessus lo còs de Joan.
Sentia pas cap las cambas, e los braçes . Subran ausiguèt mormolhejar:
-Joan
-Oc
-ont es?
-ajas pas paur, qualqu'un arrivarà lèu.
-fa nuèch ara?
-plores pas Lineta ..
- e tu?
-just la anca...
-Joan , i vèsi pas cap...
-qualqu'un vendrà...
-as sonat lo SAMU, lo.... 112?
-e.... non.
-Joan i a d'agaças aici quna orror!
D'autres avions passèron dins lo cèl plond , ambe sa lumièras clucantas . D'autre aucèls , los darrièrs, atraversèron , mai naut , los rais del solhèl-colc. Lineta diguèt:
-èra mon espos...
-lo tèu espos?
-la mercedès que nos cabuçèt .
-creses?
Joan tremolava . S'èra encara estavanit. Puèi se despartèt d'un còp.
-Joan ploravas?
-mas non Lineta
-mas per qué son encara aqui?
-...
Lineta gemegava.
-Lineta sarra-te.
-pòdi pas.
I aguèt un fregament d'èrbas. Un can japèt al luenhtan. E un bruch dins la mata.
Apièjèt la tèsta sus sos genolhs. Mas Joan sentia pas pus las cambas.
-pòdi pas anar pus naut a tu, li diguèt. Mas qu'es aquò? sanha? Dona-me la man. Pòds pas... O Joan . Que i a ? Estira la camba, non?
-Lineta...
Lineta niflèt dos o tres còps .Se rebalèt un pauc mai amont. Pausèt la man sus la gauta frèsca , e, lo cap dins lo croi de la anca. Ausissia pas pus lo baticòr. Diguèt:
-plores pas Joan, plores pas qu'es aren ... Qualqu'un finirà plan per venir ... Anem, sarrem nos per se tener caud.
Mas Joan sentia pas cap lo frèsc.