Terra


Una segonda trantolha;
A l'ocean d'eternitat,
Estorrida la vida.
Atudats los crids,
Que venga l'aurassa,
Lo tròn, la granissa.
Per las bocas mudas,
E plenas de bolhaca.
De sang? de vomit?
De viure sens esper.
Dins l'èr empudentit
La Tèrra, aquò's l infèrn?
Ensanhosida qu'es,
nòstra remembrança...
Coma un òrt plen d'oblid.
Lo de l'Occitania clavelada?

Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

Encara una nuèch

poèta occitan

Lo 101 unen despartament