femna de coire

La femna en coire n'aimava pas qu'un. L'òme de fer. S'aimèron tan e mai que nasquèron dos pichons. Enfin un masclon e una filhona de laton , bessons de laton totes dos , bels e lusissents coma l'òr al solèlh. Un biais de parlar, que de l'òr al solhèl, a praici, ne'n vejèrem pas jamai. De la meteissa maire de coire, d'un paire pesuc e fòrt, coma l'acièr. Un paire sortit tot drèch de las Fargas de Vulcan . Que los Dius ne tombèron gelos tant èran belses los gojats . Sufisia que pareisson per que lo monde començan de mal parlar. Mas èran invulnerablas. Imortals . Eternals. Levat lo fissal del tron que podia los liquefiar en una seconda los gafets.
Co qu'arribèt un jorn que lo rei solelh se rescondèt darrièr las nivols , per daissar bufar la cisampa. E que Jupiter nasejèt per traucar la Tèrra de sas sagetas de fuòc. Sens o veire n'envejèt un parèlh jos lo garric onte s'amagavan, los dos enfant metalics. L'arbre ne petèt còp sec.
A la plaça se dessinhèt doas sompas rojas escalpradas dins la terra fendasclada de la fin d'un estiu tròp caud. Qun malastra! A la plaça grelhèron dos pichons arbrilhons que donèron lèu de fruches que degun avia pas jamai fintats. De fruches malaisits d'espelucar mas tan gostoses que los òmes se metèron sul pic de los aimar . Avètz devinhat : las iranjas e los iranjièrs .
Los joves moriguèron piucèls . Un simbòl. La rason que faguèt que las novias se perfuman encara auèi, ambe la nolor entestanta d'aquelas flors meravilhosas del fruchum de color iranja .
Se que non . De qu'aurian pogut s'endevenir totes dos? D'un monde sens pietat.
Savi pas, mas sol Eole coneis la responsa.