La pastra de La Bolèsc

La pastra de La Bolèsc es tant bèla.
Qu'un aucèl de la veire amudèt son cant.
Se dis que per la prada una estèla casèt .
Un sèr de luna nègra, faguèt japar los cans
Pesqui un ribatèl, que raja son aiga linda.
Los còdols i lusisson coma sos uèlhs blaus.
Teni lo còr sanhos quand passi pel camin.
Que ribèja la fenèstra , sa cambra e son òrt
Orre coma una sèrp que rebala son mal.
Quand se ten sul balet en agachant lo cèl.
Una reina estrangièra que finta un paradis.
En escotant benlèu de musicas de vents.
E ièu demòri esclau dins mon rai de solèlh.

af