Iranger en flors

Un còp de mai l'iranger espelis  sa promessa d'amor , e para a mon nas  furgaire  sa nolor de nòvia e son còr.

Aquò's un nen torçut, fièr coma Artaban.  Se ten drèch a l'ombra d'un palmier  gigant, que grèlha sas flors jaunas , en gruns pichons ,que los merlhes s'engolan, sens mercejar un còp. 

Me fa paur que, cada annada, me dis:

o l'amic as vist consi  lo temps  fugis.

Vertat que reverti un potz negre que s'espanta de veire tot s'acabar l'invèrn  per melhor tornar naisser. 

Levat los òmes....

Perdut sus d'unes oceans,  ambe son esperit estrèch,  que sab ren dels malastres. 

E qu'oblida sa tèrra d'irangers , son ila, sa benaurança e son enfança daurada, per de raisves sens fin de glòria o de riquèsa. 

Mas que  la flor done qualques fruches secaroses e deman cantarem come los rossinhòls.