desir femenel

istòria per rire....

La pichona mòrt.

La divenca aluquèt las candèlas nolentas . Un desenat de candèlas de totas las colors.

La divenca que s' afanava dempuèi la debuta de la vesprada, per que l'apartament revertèsse un niu d'amor, a l'encòp, misteriós, plond , caud , amistadós e subretot sensual. Sus la taula se quilhava un candelièr gigant de las set brancas d'argent. L'avia decorada la taula, ambe un camin de velors verd , mirgalhat de petals aurencs. Lo vin dubèrt , per que respire. E las copas de cristal, doas, una pichona e una granda, ambe son lisere beluguejant. Gaitèt ambe plaser los liaçes nascuts de las forquetas e dels banèls, qu'ondejavan sos rebats sus las copas , de compas , dins la flamba de las candelas . Avia metudas las assiètas grandas , carradas, las servietas brodadas de la grand , qu'avia plegadas, d'un engenh tal qu'èra pas de creire , tant qu'òm auriá dich las alas blancas d'un aucèl de paradís , levat que foguèsson las d'unes, d'un angèl d'amor, l' Eròs el meteis, ambe son arc a las sagetas , pausat sus un branca espinosa de ròsa roja , de las fuèlhas que semblavan de li far una corona de laurièr .

Defòra la nuèch suava , amudissiá los bruches sords, desconeissables que ressontavan, entre las parets encara tebesas de la calorassa del miègjorn . La terrassa susplombava la ciutat, e los pals d'esclairatge dessenhavan luènh dins la negror, sos punts de blancor lachosa , tubosa e la forma redonda de la tèrra, que las èrsas lengudas de la mar quitavan pas de machugar.

La luna nòva la gaitava quand sortissiá per s' embriagar de las rumors que montavan, ensems, que li disián totas qu'èra en camin. . Una rumor gaujosa . L' amorós èra en camin.

Se revirèt per gaitar la taula bassa , ambe los aperitius e los pastissons. Niflèt suspresa la nolor d'encens.

Portava una rauba transparenta de seda , que desvelava la sia espatla drecha e per una asimetria non volguda, mas plan estudiada , per una esquinçada prigonda , que montava naut sus l'anca, se vesiá, d'unes còps, segond los movements perfèitament contarotlats, e la posicion dins la lusor de las candèlas , se vesiá benlèu l'ombra de la naissença del plec pelvian.

Cò que fa que l'agach de l'òme podriá pas far que de passar de la popa, a l'anca , e al revèrs ,

dusca' l falorditge.

Èra cuèch. Lo paure.

Portava un vel tant teunhe que non poiriá jamai escapar una quita segonda , a l' alisada de las potas, al chuc de la lenga, a la mossegadura de las dents, encara mens al buf fòl de l'òme.

Ren non se podiá pas jurar dins aquela escurina. Ne sentiguèt un plaser aguch per l'esquina.

Una musica dolça jogava dapasset. Parlava de la rescontra d'un ròc e de la mar. Parlava de la vida que fugís tròp lèu. Parlava de la fòrça de vida. Consí se pòt pèrdre un amor , consí nos pòt desvariar las astradas perdudas. Las musica descabestradas disiam los mormolhs dels amorós, entre las parèts de las cambras d'amor ...

Sus la pèira de la chemenèia , òm vesiá sus un repausador pichon, e aquí dessús, un libre de la religadura de cuèr del Cama Sutra . Èra dubèrt a la pagina de la lebreta .

Consí causir ?Avia trantalhada avant de causir l' imaja.

L'òme sus la pintradura, teniá un vièch que la fasiá frenir de paur e .... de curiositat. Lo pal òrre de l 'ase de l' infèrn. Mas la femna l'ajudava de las mans e de l'agach.

Un sinhal clar. Benlèu tròp. Que los òmes son pas prèstes per las evidéncias... Lo desir enfuocat femenèl.

Entre que contunhèt de s' afanar per arrengar melhor lo niu d'amor , parava l' aurelha. Li semblèt d' ausir de passes dins l'escalièr. Qualqu'un veniá . Un pas pesuc que fasiá craïnar lo gras. Lo de l' amorós de segur. Un òme espés , quitament escalprat ambe, e dins la tèrra, que trabalhava , cada jorn per se ganhar lo pan.

Correguèt se gaitar un darrièr còp davant lo miralh grand de la chemenèia . Espeluquèt d' un còp sos pelses negres. Se gaitèt los uèlhs lusents, coma una loba . S' alisèt los pòts ambe la punta de la lenga per las far beluguejar.

Los passes s' arrestèron davant la pòrta. Ausiguèt tussigar, puèi tindar las campanetas metallicas del ridèl freule del pas . Esperava jos lindal.

L'òme calossut dintrèt d'un còp coma un singlar dins una bartassièra. Pudissiá a boc e diguèt en se forçant la votz de mascle :

• alara de que i a per manjar , qual es lo «menut» aqueste sèr?

La divenca se quilhèt , la popa al vent, ambe son rire trufaire :

- mas l'amor mon bèl , totjorn l'amor....

Mas qu'un vent gelat venguèt atudar las candelas.... E lo demai foguèt pas qu' una lucha feruna.