occitana

Miravi lo cèl e l' estelada ,

De liaçes de lums, que rajavan,

Dins l'escurina, de nuèch clavada.

Traucada, de crids amudits ,

Desiranças d'òmes , de femnas ,

per de paraulas desliuradas.

Per ne poder cridar son crid .

Enfants melhors venguèsson,

Que parlan, que s'ofegesson

De l'ausir d'avenir inausit ;

Per donar sa lenga al cèl.

Al cridal, se jutja la vida

Al resson, se vei l' espelida .

De nòstre lenga sebelida.

Que la nos tornen renadiva.

Ja la relòtge pica l'ora .

Per cadun , tre sortit del brèç

Consí se jaire al plond

Qu'un dieu poderós nos alise.

Un brava camin bartassièr ,

Ont caminan los davancièrs .

Unes que parlarián que mondin,

Amb son rire trufaire.

Qu'un orgasme bèl nos bolega

Un frenís de rebrossa pèl

Una aurassa desconeguda

Nos venga reversinar la pèl,

Per que la rosal se plorèsse .

Lagremas de sang e de mèl.

E que tindan los sons novèls.

occitanissima