Occitana

Clemença

Quand dintrèri portava una rauba roja;

La femna coma la flamba, la capa ,

Trempa de sang e de dòl, pesuga de nèu

Èra aconsomida , recaliu a las rendas,

Per la fenèstra escalprada d'estelas d'argent,

Se vesián las pradas plegadas de posca,

Entre que d'aucèls garrèls udolavan sa set.

E que las brancas nusas escrifavan lo cèl

L'èr espés me passèt son anèl de fèrre

A l'òs de las narras, de la lenga , dels uèlhs

A la raiça de las parpelhas embarradas.

L'èr espés me sarrèt los punhs, l'èr embrenèt.

Vejèri pas qu'una tuba cotonosa e roja.

Cò de sa pel que frenissiá dins son mantèl.

Entre que luènh una campana tindava .

E demorèri aital dins un rai de solelh,

Tal una trocha negra sus un còdol blanc.

Mirgalhada de roja e totjorn occitana