A Jean Ferrat
La Montanha Dius que la montanha es bèla.
Consí se pòt imagenar
A l'ombra de la torre Eiffela.
De tornar viure ailabàs.
La vinha cor dins lo bartas
Cap de vin raja de cap de canèla.
Lo grand s' eissuga al revèrs ,
De sa vèsta de trimaire.
Cerca una ceba dins l'escudèla
Parla solet sa lenga muda.
Gaita lo cèl plorar d' estèlas
Ame la filha de l'ajuda sociala.
Que li ven far lo recapte,
Tròban la montanha bèla.
Per astre, pòt pas veire l'ostal.
Arroïnat dins la castanhal.
Li demòra un felen, amont,
Que canta sol, jos la teulada,
Son lagui del país de l'aujòl.
La paur del seu còr que pulsa.
D'esglai, davant las milas fenèstras
Tampadas sus l'immensa solèsa .
AF
Coneisse qualqu'un d'Aubrac que la canta dempièi d'annadas en òc. Òsca.
RépondreSupprimerJ Ferrat aimava Occitania , que sabi pas se diguèt quicòm de la lenga d'òc.
RépondreSupprimerMas que l'òme que la canta, sus Aubrac, podia pas milhor trobar, per descriure Occitania . La montanha de J Ferrat es la cançon occitana pus bèla pel nòstre pais embartassat .Que n'i a pas gaire ...
Aquel valent lo coneissi pas...