Pica borron

LO PICA BORRON

Ambe son pipachon roge coma una guina,

Sos limpets que farian rampèu a tant d'aucèls,

E malgrat qu'un poèta , aquel que l'assassina,*

E demanda perdon en li barrant los uèlhs,

Pei, gafat de regrèt, en vèrses tindarèls

Li jure de plus tuar ren de çò que camina,

E qu'aquel doç poème ont l' Amor se devina

Ieu l' aje fach aprene a mila enfantonèls,

E! nani, pòdi pas aver cap de fisança

En aquel pistolet, que ven far sa pitança

De borrons al moment , juste , coquin de sòrt!

Ont se van espandir; ont seran plen d'abelhas,

Que siague perseguièrs , perièrs, pomièrs o trelhas,

E que faràn, sens el, l'esplandor de mon òrt.

D'Enric Mouly trach de son libre A Ma Treson (coleccion dels Grèlh Roergas)

*Aquel poème es: «la mòrt d'un bovet» de Brizeux.