Souvenir, souvenir

Amarum

L'aimèt e li diguèt , per un ser d'estiu. Pel primièr còp caminava sul penjal desconegut de la vertat. Se sarrèt de la parèt e li semblèt de li parlar a l'aurelha, dejós de la fenèstra. E los mots garrèls rajèron de sos pòts , amb lo bruch estranh que farián los dats sul un comptador de zinc. Semblavan sords los ressons, luènhs coma los de las pèiras dins un avenc. S' acapriçèt e deslarguèt tot son amor entièr, lo flum espés de las paraulas pesucas: t'aimi que poirai pas mai viure sens te veire . La bèla demorèt muda sai que, se rescondiá dins la cortina, a beure la sang de las paraulas.

Comprenguèt , se calèt, partiguèt en çò seu . Un pauc vergonhós.

Qualques còps se crosèron, sens se veire. Enfin ela lo gaitèt pas jamai.

Aprèp qualques setmanas creguèt d'aver somiat . Jamai li mostrèt un signe de reconeissença. Benlèu que l'avia pas ausit escampar son amor dins la nuèch, desparlar coma un falord de çò que lo teniá pels budèls. Sens onor se diguèt. Aquí se trobava ; sens onor.

Ela se maridèt.

El tornèt lèu a son biais de mentir , de longa , en se disent que la vertat del còr es tròp perilhosa e que l'amor deu pas paréisser al jorn.

Per dire d'unas istòrias e costumièras coma n'i a tant e maites.... E que daissan son amarum.