fintaire manhatan 2, le mateur de manhatan, le vicieux de manhatan

Pòsca e Pussicat

Jogava ame la cata la dròlla. L'alisava de contunh. Putaranha de joventut. La sonava Pòsca , que l'aviái ausit e trach drechament de Possicat la cançon de Barry ....Wight.... White ... Hellò Pussicat eò èò èò Pussicat .

Aval , tot , que jogava , coma totes aicí jogavan , sens quitar jamai son jòc crusèl. Lo coneissiá plan lo jòc , ara . Que a la debuta degun venguèt pas li dire las règlas del jòc.Cal dire que lo jòc es melhor quand l'un dels convidats sap pas las règlas. Revèrta lo dinar dels cons. Sabètz l'istòria qu'agradava tota al los cons de Paris e del monde liure. Sabètz l'istòria del tipe que serà lo con de la serada. Un jòc crusèl que totes los òmes i passan un jorn o l'autre , las femnas tanben, las cambas escambarladas sus una barrica de quitran e de plumas dessús

Quand s'i meton los òmes, òc , que sabon rire levat que risolejèt pas mai quand l'empalèron lo» «françès» que coinava leugièrament tal una mirga desvariada., un françès de mai o de mens, me direm, quitament un occitan ame las plumas al cuòl al temps de la crosada Bon que Pòsca abraçava lo Pussicat en se risent coma se veniá de veire volastrejar lo paire Nadal, en persona. La gaitava aquela filhona que li escupissiá aici sus, cada còp qu'encapavi l'escalièr .Manhatan sus las tòrres sens cap d'ascençor , sens cap d'aspersor , d'encensor , d'abeurador.

S'èra perduda la fe. Òc, lo paure el l'avia perduda còp sec tre que l'avia pintorlejada de quitran e empegat de plumas avant de l'escampar al Pier Tres qu'es lo nom d'un cai de Nòva Iòrq. Un biais de parlar amai per dire ...

Sens rason.

• «te poirai tuar gafèt , que soi cencha negra de judò , d'un revèrs de man aital» lor cridava en levant lo genolh los braces parats en davant coma se voliái m'aparar d'un vòl de sauta bocs.

• Cale te pauc val... respondián

Lo ròtle del con me l'encapèri. E comprenguèri l'american. Sufís pas d'èstre con. Cal encara i creire e temoniar per lo melhor far conéisser. Sabètz un jorn qu'èri a la pesca sus cais de Sant Paire de la Mar, un pescaire trapèt un pofre entre los ròcs. E lo pofre s'acrencava a la sarda que de dos braçes teniá lo fialat entre que dels autres braces s' arrapava a la rocalha. Foguèt una batèsta feruna . Mas lo pofre daissèt pas la sarda. Mon dieu me diguèri qu'un tipe curiós va morir per una traça de sarda que costa mens de un eurò.Amagina

Mas lo pofre ne'n faguèt una question de principi. Et s'aranquèt tant e mai. Mesfisa te de longa de los que ne fan una question de principi.

Fin finala , tot se debanèt sens suspresa. Lo pofre podiá pas gasanha.Mas es totjorn bon de se n'assegurar Lo pescaire lo sortiguèt de l'aiga blava. Li fotèt un brave còp de fusta sul cap , a l'endrech precís ont lo pofre pensa, çò que lo tuèt còp sèc.

Mas pas sul pic. Que de sos bèls uèlhs negres e blaus, lo pofre contunhèt una segonda d' agachar la scèna .S'estonèt de las reaccions dels mondes. Aplaudissián ? Mas per de qué .Òm auriá dich que lo pòble li demandava d' aplaudir a la sia mòrt.

Mas lo pescaire faguèt mai. Li revirèt l'ase defòra , qu'avia voide dempuèi tres setmanas, qu'avia ren manjat , que se fasiá vièlh. Que se diguèt una segonda: mas que son bèstias : de que van trobar de manjar dins mas carns . Que soi un pofre vièlh que patiguèt mantuns còps. Mas la fam m'avia pas empescat de forcir ? Que mesuravi gaireben dos mètres dos mètres. Lo ròtle del con revèrta lo del pofre , l'estomac al solelh per dire coma es con de crebar aital.

Subte Pusicat s'enfugiguèt dins las bòstias , al mitan de las escobilhas . Pòsca la seguiguèt. Un fum de moscas marcava l'endrech. Lo tipe dels ventre baudufa que fasiá lo quèc coma se ren non èra. Lo tipe que susvelhava dins la luneta longa que podiá veire dusca al trauc prigond, de l'arma del con .

Pòsca se clinèt sul cartons apilats que vonvonejavan de totes son milions de moscas . Levèt un cunh. Pusicat graufinhèt e idolèt davant lo còrs al ventre dubèrt . Coma se quicòm de gigant li èra sortit dels budèls. Puèi se revirèt per vomir..L'agachèt d'a fons tres jornadas de seguida ame son ventre redond .E ben Posca boleguèt pas. Sonèt pas la polícia. Apelèt pas la familha...Entre temps ieu getèri lo vai e ven dels rats , dels cans , de las catas ferunas que furgavan jos los cartons per trobar son repais. Pòsca boleguèt pas , sonèt pas los gendarmas , mas que qualque còps levava los uèlhs al cèl coma se sentiá lo pès agut d'un agach , que furgava de las torres e entre que me rescondiá descon las cortinas..

Cal dire que la sang rajava espessa dins la carrièra.

Me cal dire tanben que lo sovenir dels cartons que tremolavan me dona encara lo sanglaç.

Un jorn que dintrava l'ostal Pòsca me trapèt per la marga. Sorisiá de son biais nèci . Trantalhava que capitava pas de marchar drech. Me diguèt:

• a que siatz tu....

Li donèri un bilhèt pichon:

• ten, pren te ,....vai te crompar de dròga...

L'autra se trufèt en s' arrapant al braç

• e creis tu que sufís d'un paure bilheton....

La mirèt d' al fons. Avia pas cap de rason de m'insolentar. Se rebalava pel sòl coma una bèstia pintada.

Aquò's aital que moriguèt Posca per causa de repapiadas...

Per ela tanben i aguèt la bòstia de las escobilhas , los cartons que bolegan la nuèch e lo crin crin de las maissas que rosigan los òsses.

Òc la vila revèrta Hiroshima .

Levat qu' aicí la lum asaigava Manhatan de sas èrsas poderosas. E per se mirar melhor la levada giganta dels buildings , coma d'unes païsatges de guèrra , aital aprèp lo buf de la bomba atomica suls teulats.

Se recordavan pas mai cossí li èra venguda l'enveja de crompar las lunetas, de lunetas doblas ambe la vista infra-roja a mai.

Aital se tròbava dins lo sicut d'un soldat onusenc despoderat mas que vistalhariá un kosovar espelucar un serbe jos l'aplaudiment silenciós europenc.

Aquelas lunetas es pas de dieu creire tant èran poderosas...

Anjó l'aimava la vila.

L'aviá encapada la vila tusta boissa que butava de totas las fòrças , que projectava tant luènh, lo buf poderós de son alenada . La luneta balejava la forèst negra de las caras plenas de fenèstras , de biais , que chucavan sa vida Èra la vida vertadièra . L'espigava . Se la podiá tastar, la se sentèt vibrar . La veire s'espandir. Èra de la multitud indefinibla . Ela èra l' unenca . Mas per de qué èra excepcionala La Vila?

Aquò's èra per se respondre que l'avia crompada la luneta.

E vesiá tot del Barri entre la trenta unenca e Central Park .

La longa vista èra pausada davant la fenèstra, un pauc de rescondon. Cada ser atudavi la lum. Per pas que los rebats de luna lo devinhen.

Cada ser l' espectacle començava. Los coneissiá per còr totes los actors de la pèça. Jogavan la meteissa dempuèi mai de dètz ans.

L' espectacle deviá pas tardar . Sarratz vos , ane sens vergonha .Coma de costuma , sortissián sus la terrassa e se clinavàn per gaitar, als immòbles vesins, a man esquèrra , puèi los que se se trobavan a man drecha . Quicòm li corrissián debàs l'esquina e li rebrossava la pèl . Èra pas qu'un ventolet de desir que lo mossegava al dintre.