Le guetteur de Manhattan , seguida part 3

De la terrassa que plombava sus lo ròdol, se podiá a son aiset gaitar totes los autres , que sabián elses tanben que l' espectacle èra per començar.

D'un biais o pagavan l'espectacle. Sai qu' èran de milhierats afogats, d'aquel monde de la nuèch, que clinhavan sus l'ulheton de la luneta, per estudiar l' estrangièra nusa, que los convidava a totes, los òmes de las terrassas, sens paur, ela la femna brava, ambe sa dança meravilhosa.

D'un biais lor disiá, a los que gaitavan, qu'avian pas res comprés a n' aquela dança erotica, que se jogava de jorn coma de nuèch. Aquò's aital que totes èran venguts estatjar dins un lotjament de las terrassas que, aicí, d'amont, per veire sens èsser devinhats , per escotar sens èsser ausit , per sentir sens èstre niflar . Quicòm coma una engravada al mitan de las lums , èran venguts s' amolonar coma los pofres, a la cima d'aquelses bastiments carrats , a l'abric de las èrsas poderosas de la societat que compren ren d'aquela quista. Volián pas morir l'ase revirat al solelh , sens saupre la rason, que fasián pas cap fisança a la societat . Sabián per de que s'amassavan aital , aital las medusas, sus las terrassas per gaitar aital Miosostis o Violeta o Margarida e la dança de la mòrt ...Mas que sabian, de la mòrt penecosa qu'èran donada a la vista de totes, que sabián totes, çò que la societat sèrva, als malurós, qu'an la toca d'èstre enfachilhat per lo femnum. Èra incapable d' explicar son vici d'assegurar lo paure monde , que volviá pas cap de mal a degun, e per començar a Miosotis, qu'èra sonque la destinada que l'avia daissat, sus un cai de asard en forma de terrassa .

Mas a totes lor fautavan lo plaser de tocar la poncha roginèla d'una popa , de baisar lo cunh porpra de la boca, de pausar l'ala de son ussa a l'abroa d'un dardalhon frenissent e desvergonhat.

Coma de costuma , sortiguèt lo fintaire de Manhatan sus la terrassa. Aviá atudat la lum. Fasiá mina de tubar e d'alenar la sembla frescor . De tussir.. Qualque còps fintava la mòstra. L'espectacle èra anonciat. Trepava sul balcon estrech, se clinavi sus la parabanda, per melhor gaitar los immòbles vesins, e totas aquelas cistèrnas d'aiga pesuca, lordas de la calorassa de tota la vesprada . Totes, ça meteis, se tenián ambe son teleobjectiu prèp.

Gaitèt los d'esquèrra , puèi se revirèt a la drecha . D'aquí estant sus la terrassa que plombava lo mond entièr , li èra aisit d'estudiar lo biais dels autres, que sabián pas , coma el , se sarrar de sa cortina , quand son agach pesuc traucava la nuèch , e se tener a l'espèra d'un espectacle novèl... Mantuns còp faguèt lo morre .Los autres imbecils contunhavan de tronar alara que caliá se rescondre. Una segonda auriá sufís per desnisar la tropelada de fats que descaravan la belesa d'aquelas minutas lindas , alenadas del monde al dessús del voide, per una mena novèla de l'amor de luènh, ofegat d'amor per la creatura .

Li auriá sufís d'una minuta per susprendre lo liuç d'un fusilh , la lusor d'una pipa. Mas lo fintaire èra convencut que Miosotis sabiá devinhar lo seu amor vertadièr , e que lo voliá aparar dels vicioses ,que japavan coma los canhàsses.

Los asiraván totes, aqueles , pauc-val, manja-mèrda, fintaires imbecils e maladreches, que pareissián s'encapriçar de salopar 'aquela fadariá , per que l'espectacle finisca tala una comedia donada pels pòrcs. E que la paura ela , aja pas d'autra sortida, que de córrer aviat , nhafrada , vergonhosa, s'amagar per totjorn ,a l'abric, al dintre negre de son apartament , e que ne'n sòrta pas mai pus , a solelh colc per far sa dança miraclosa.

Mantuns còps li venguèt l'idèa de crompar un fusilh a luneta.

Miosotis èra pas que pels estètes...