Lo finataire de Manhatan part 8

Miosotis tirava sus una cigarreta longa , inchanlhenta , sensuala, lo coide apojat sul relaisset, lo menton dins la man. Vesiá la fum virar, s' atardivar un moment a l'entorn de sa boca e alisa la man blanca, avant qu'un ventolet coquinèl lo caçèsse dins la nuèch. Se teniá de biais , e vesiá pas clarament l'expression de sa cara, mas li pareguèt soscaira, gaireben reborsièra. Èra cansada , socitosa. Solide, quicòm la tafurava.

Pel còp l'espectacle li pareguèt compromés... Li tombèt un pès sus las espatlas. Sorna, aital li pareguèt lo monde de las terrassas.

Las autras serradas, la vesiá regaudida, auriá jurat que risiá de contentament , òc una mena de sorire trufarèl. Tre passat lo sulh, desnosiá lo seu coconhon, que penchenava en fòrma de casco, e daissava los pèles presonièrs, cascalejar, tal una èrsa bruna , dusca'l mitan de l'esquina. S' afanava dins l'apartament, tota al seu plaser de tornar trobar las causas amistosas, sens ren far d' especial, tota al plaser de comuniar ambe l'esperit de l'ostal . Per exemple , alisava lo bonsaï que tronava sus un de tauleta de fusta roja, un pauc enrè, aparat dels rais e de la calorassa, puèi niflava la flor d'un ramelet , o somiava en agachant l'estelum, o mantuns còps , en grapinhant la pèl de la catassa mostrosa que l'esperava tot lo sant clar del jorn, e la gaitava coma la Santa Verge.

La catassa l' escaisonèt Belzebut ... L' asirava , la bèstia que coneissiá la jòia de las flatingas , e l'amor de sa mestressa

Aquela catassa capitava l'atencion, èra al centre dels suènhs, tre que tornava, qu' en primièr se trachava de la catassa, aquela isabelassa redonda que se fregava als pompilhs, per li mostrar lo camin del refrigerador, atalentada de calinons, d' alisadas , de lach, de carn gostosa, e que la seguissiá de pertot , que gaitava la nuèch ambe la reina. Puèi Miosostis se vodava a las flors del balet, o al bonsaï que sarrava de la fenèstra , qu'aprofitèsse de la nuèch tebesa.

Quand auriá donat per èstre una segonda a la placa de la cata o del bonsaï?

Se demandèt çò que fasiá las jornadas. Son mestièr? Vendeire? Informaticiana? La vesiá mantuns còps tapar sul clavièr de son ordinator ambe una celeritat vertiginosa. Trantalhava . Una causa de segura: ganhava bravament d'argent. Sufisiá de veire l'ecran extra-larja de l'ordinator , gaireben tant que l'ecran plasma de la television, l'immensitat del lotjament , al darrièr estatja de immòble de luxe.

Miosotis atudèt la cigarreta.

Passèt dins la cambra, desapareguèt de la vista, un moment, ne'n sortiguèt nusa, la vegèt una mitat de segonda, e encara, davant que dintrèsse dins lo gabinet de la docha nordica, a las parets de pèiras grisas, volcanicas, sens quitament barrar la pòrta corredissa, de veire catedral. Puèi passèt al sona, e la vegèt pas mai dins la tuba espessa de la vapor cauda, puèi cabussèt dins una mena de spa de l'aiga gelada , puèi se jaguèt jos lo dardalh dels infra-rojes, entre que doçament , per una magia desconeguda, la lum, cambiava de color . L'espandi de l'apartament venguèt d'un verd lumenós, fasent de l' atmosfèra un fadariá de la color cambiadissa, ambe los rebats de l'aiga d'un lagon.

Tornèt començar d'esperar que l'espectacle ufanós èra a mand de paréisser.

E s' enganava pas...