Lo finataire de Manhatan part 9

Se'n rejovenèt sul pic, un pauc susprés. Cresiá plan qu'un ligam teunhe los unissián Miosotis e a el, e qu'a fòrça de sentir son agach amorós , Miosotis sabiá d'a fons çò que pensava , e l'endevinava . Da vegadas èra la paur que lo preniá.

Sentiguèt la bola se formar dins sa garganta e lo prusit caracteristic de l' emmonilh dusca dins la planta dels pès. Trescambèt davant la luneta. Mas tornèt sul pic fintar per l'ulheton. Sortiguèt lo cap entre las cortinas per gaitar los immòbles adjacents, e vegèt sens suspresa, mas en renegant qu'un vintenat de fintaires esperavan sens s' amagar, l'aparicion de l'imatge meravilhós de Miosotis.

Jos la docha, daissèt rajar l'aiga un brave moment. Las mans apevadas sus las pèiras grisas, la tèste clinada enrè , coma o fariá qualqu'un que se netejariá aquí dedins, de las tacas de la jornada es a dire del fregadís dels òmes . A n' aquel moment li pareguèt mai pròcha , la Miosotis e lor ligam secret, que los juntavan, li pareguèt s'afortir. La compreniá la malurosa , perduda dins una societat de mascles rufes e malvolents .

Puèi s' onchèt, la carra , lo ventre, las cambas, las popas, ambe d'òlis nolentas, tot en sospesant cada cocarèca , d'una mina socitosa. S' eissuguèt entre las cambas en fasent, anar e venir una servieta , d'un biais nerviós e desgraciós.

Ne'n sortiguèt enfin, tornèt al living-room, totjorn de son pas elastic , de pantèra . A son pas òm devinha qu'aviá apresa la dança classica. . Dançaira deviá èstre , un còp èra dançava mai qu'una reina. I a pas que la dança per donar una marcha tant graciosa a las filhas. Sabètz , marchan leugièrament, sus las puntas dels pès , que tenon escartats al cap , mentre que las mans soplas , la pauma virada al sòl, dets separats e plagats a pron pena , mas sens redor dessenhan dins l'aire d' arabescas embelinairas.

Miosotis se seguèt a l' ordinator, sai que per legir sos imèisses. Puèi trapèt las letras e las publicitats , e caminèt dusca'l comun , daissèt la pòrta entre dubèrta , estrifèt las envelopas en fronzissent las ussas.

Se pensèt que veniá de recebre un fais de facturas.

Miosotis se levèt sens ren amagar de sa nuditat, e anèt cap al dressing gigant, que se dubrissiá de tot un costat de la parèt.

Li tornèt l'orra pressentida. Se deviá sortir e ben l'espectacle èra fotut . Se sentiguèt socitós: aviá de sortir aqueste ser? Mas non, per astre ne'n faguèt ren Èra dintrada d'a fons al mitan de totes los vestits . Sabiá pas mai ont èra quand tornèt sortir velada , d'una rauba de nuèch transparenta, que li fasiá coma una nivola de seda blanca. Aquò's aital que l'aimava son Miosotis . Que cada setmana l'espantava.

Afustèt la mira de l'optica. al moment que Miosotis dubriguèt la veirina corredissa de la terrassa, per far d'una gimnastica chinesa. Puèi passèt als exercicis al sòl. E espandèt un tapís de belors vèrs que revertava lo d'un bilhar.

Se remembrava pas cap del nom d'aquela gimnastica ont se caliá encadenar de gèstes amples , en equilibra sus una camba tal un bernat pescaire.. O fasiá un còp per setmana una tièra d'estiraments dels braces e de las cambas , o de l'esquina e del rastèl , e d'exercicis d'alenadas prigondas de respiracions completas. Pareis qu'èra un biais de tornar trobar l'armonia entre lo cèl e la Tèrra , e de far montar l'energia vitala al travèrs de se. Per ieu aquelses exercicis soslinhavan subretot l'esplendor de la sieuna perfeccion. La lindetat divenca de sas linhas . Quauques còps se teniá dins la posicion dels caçaire a l'arc , lo còs tant plegat que l'auriam pogut creire copada en doas partidas al nivèl de la talha, tala una vèspa . Tant que qualques còps ne'n perdiá l'alen, la som , coma s' un trach enveirinat, siulava dusca z' el, per dessús lo voide de Manhatan, per se ficar al còr...

Que Miosotis revertava Eròs, quand getava sos traches malvolents , dins l'arma del paure fintaire, e cadun sap que son los pus teunes , que dintran mai prigonds. I avia coma una tela de fials invesibles qu'irradiavan de la terrassa de Miosotis.

Mantuns còps ne freniguèt. Sentiguèt l'ala leugièra de sas parpèlas sus sa gauta, e son agach se pausar sus el coma la man poderosa de Dieus, sus el tot entièr, sul seu front, o tot près d'el mentre que furgava las terrassas atudadas. Solide que l'avia vist, devinhat tal un vèrm jos la rusca, malgrat qu'i permegèsse tant e mai de se rescondre? Malgrat la calorassa, se sentiguèt la pèl li galinejar.

Èra el primièr que se n'espaurugava ara?.

Desalenèt e tenguèt lo buf a ne petar. L'avia vist? Se diguèt sul pic, qu'èra pas possible, qu'èra quitament absurde. Se trobava a mai de dos centenats de mèstres... Un vesin imbecil deviá l'aver devinhat a ela , ambe la cigarreta , la lum , lo rambalh d'una paraula porcassièra. Quin malastre ! Quna vergonha!.

Auriá esperat demorar sol per agachar la seguida de la dansa erotica . Èra sol per se carrar d'aquel vai en ven graciós. Da vegadas mostravan mai que la punta ròsa d'una popa , lo plec del detràs, o la val e l'ombra leugièra del mont de Venus .

Destapèt la cervesa, las mans tremolantas . Realisèt qu'aviá oblidat de butar l'enregistrament de la camèra. Lèu se regaudinèt , de veire la qualitat de l'imaja del tele-objectiu e la podença del zom. Una meravilha aquel novèl aplech. Trobèt la patz.