lo fintaire de Manhatan part 4

De la terrassa que plombava sul ròdol, se podiá a son aiset gaitar totes los autres , que sabián elses tanben que l' espectacle èra per començar.

D'un biais o pagavan l'espectacle. Sai qu' èran de milhierats afogats d'aquel monde de la nuèch, que clinhavan sus l'ulheton de la luneta, per estudiar l' estrangièra nusa que los convidava totes los òmes de la terrassas, ela , ambe sa dança miravilhosa, sola davant la nuèch .

D'un biais lor disiá, a los que gaitavan, qu'avian pas res comprés a n' aquela dança erotica, se jogava de jorn coma de nuèch. Aquò's aital que totes èran venguts estatjar dins un lotjament de las terrassas aicí, amont, per veire sens èsser devinhats , per escotar sens èsser ausit , per sentir sens èstre niflar . Quicòm coma una engravada al mitan de las lums , èran venguts s' amolonar coma los pofres, a la cima d'aquelses bastiments carrats , a l'abric de las èrsas poderosas de la societat que compren ren d'aquela quista. Volián pas morir l'ase revirat al solelh , sens saupre la rason, que fasián pas cap fisança a la societat . Sabián per de que s'amassavan aital , aital las medusas, sus las terrassas per gaitar aital Miosostis o Violeta o Margarida e la dança de la mòrt ...Mas que sabian, de la mòrt penecosa qu'èran donada a la vista de totes, que sabián totes, çò que la societat sèrva, als malurós, qu'an la toca d'èstre enfachilhat per lo femnum. Èra incapable d' explicar son vici d'assegurar lo paure monde , que volviá pas cap de mal a degun, e per començar a Miosotis, qu'èra sonque la destinada que l'avia daissat, sus un cai de asard en forma de terrassa .

Mas a totes lor fautavan lo plaser de tocar la poncha roginèla d'una popa , de baisar lo cunh porpra de la boca, de pausar l'ala de son ussa a l'abroa d'un dardalhon frenissent e desvergonhat.

Coma de costuma , sortiguèt lo fintaire de Manhatan sus la terrassa. Aviá atudat la lum. Fasiá mina de tubar e d'alenar la sembla frescor . De tussir.. Qualque còps fintava la mòstra. L'espectacle èra anonciat. Trepava sul balcon estrech, se clinavi sus la parabanda, per melhor gaitar los immòbles vesins, e totas aquelas cistèrnas d'aiga pesuca, lordas de la calorassa de tota la vesprada . Totes, ça meteis, se tenián ambe son teleobjectiu prèp.

Gaitèt los d'esquèrra , puèi se revirèt a la drecha . D'aquí estant sus la terrassa que plombava lo mond entièr , li èra aisit d'estudiar lo biais dels autres, que sabián pas , coma el , se sarrar de sa cortina , quand son agach pesuc traucava la nuèch , e se tener a l'espèra d'un espectacle novèl... Mantuns còp faguèt lo morre .Los autres imbecils contunhavan de tronar alara que caliá se rescondre. Una segonda auriá sufís per desnisar la tropelada de fats que descaravan la belesa d'aquelas minutas lindas , alenadas del monde al dessús del voide, per una mena novèla de l'amor de luènh, ofegat d'amor per la creatura .

Li auriá sufís d'una minuta per susprendre lo liuç d'un fusilh , la lusor d'una pipa. Mas lo fintaire èra convencut que Miosotis sabiá devinhar lo seu amor vertadièr , e que lo voliá aparar dels vicioses ,que japavan coma los canhàsses.

Los asiraván totes, aqueles , pauc-val, manja-mèrda, fintaires imbecils e maladreches, que pareissián s'encapriçar de salopar aquela fadariá , per que l'espectacle finisca tala una comedia donada pels pòrcs. E que la paura ela , aja pas d'autra sortida, que de córrer aviat , nhafrada , vergonhosa, s'amagar per totjorn ,a l'abric, al dintre negre de son apartament , e que ne'n sòrta pas mai pus , a solelh colc per far sa dança miraclosa.

Mantuns còps li venguèt l'idèa del fusilh a lunetas.

Sonque pels estètes...

Los imbecils destrusissián la magia de las terrassas, de la nuèch , permejavan de ren , quitament quand Miosotis èra a mand de paréisser .

Mas l'espectacle èra totjorn novèl. E li semblava totjorn , que lo fintava primièr e sol. Que dançava pas que per el. Totjorn çò meteis. Que non! que se'n alassèsse pas jamai.

Romeguèt lo fintaire de Manhatan .

Totes aquelses marcamals mascanhavan la seuna aparicion. Tala la cacibralha. Fasián los pècs , la còla dels gosses acarnassits, putanièrs de naissença, atalentats aprèp son òs , son vièch , sa mèrda , sens comprendre ren del moment sacrat. Ren , que siague a las condicions subtilas , a la finesa de las convencions tacitas , a l'obligacion evidenta de pregar lo cèl per que contunhèsse la Miosotis , de los venir enauçar qualques segondas de son anar d'uman, a pron pena sortit de son fangas, encara tant pròcha de la bèstia , sornament umana, oblidós de la pacha de l'umilitat , de la lei del silenci , al luòc de s' amagar , de se fondre coma los monges vergonhos dabant tant de santa bèltat, torna mai venguts inquisitors d'una mena novèla, a la color grisa del betum , que caliá pas desturbar l'aucèl de paradís , l'alauseta que dança dins un rai de neon, puèi que se daissa jaire a son plaser, que volatejava encara pel sòl, que morís ambe los freniments del còr , e los de la man que palpeja una popa, o tremola jos la flaçada d'un tapis de mofa, aquel moment rare de gracià , de santetat , de lindetat coma lo remembre del paradis .

Los porcatièrs se'n chautaván, roncavan , en grimacejant de las terrassas.

Quina vergonha se disiá socitós , e pr'aquò l'espectacle contunhava tot parièt quitament quand , un alucat estrambordat , alucava totas las lums de sa terrassa, bracejava nud de son cunh de luna en cridant : ven aquí, s.... , ven aqui que t'assadolèsse ièu . Los pompièrs arribavan lèu coma s'estajavan sus las terrassas vesinas, elses tanben. Venian lo cercar; li passavan la camisòla, ensajavan de lo mestrejar . Mas lo falord qualques còps se jetava, dins lo voide, del cinquanta unenc , en batant dels braces , coma o fasiá Miosotis, en facia , benlèu per causa de l'èrba, la mariajoana, li donava la certitud de palficar lo trepador , e per çò meteis , la Terra entièra de totes los òmes e de totas las s femnas amassadas , que la baisava la creacion, per la tèsta dusca'l cuol .

SaloooopppppaAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA ...........................................e lo son se'n perdià entre las torres.

Quantes son mòrts aital , perduts dins son raisve de glòria tal d' Icare nuechenc en cridant ven aquí ma catoneta , ven aqui putaniera..............

De que li servissiá de sautar , dins lo ventre de la nuèch...

Lo fintaire de Manhatan levèt la cortina negra de sa veirina enfumada. Fa gaire s'èra trapada la tissa de chucar un suc d' iranja mesclada de lima ambe d'aiga gelada.

Aviá apres una cançon francesa . Se remembrava de las paraulas a quicòm procha: queq chos vin de tombé sur lé lame de ton parqué. Sabiá pas mai se lo cantaire disiá lames o “larmes”. Les larmes , dans ton parquet lui auraient paru plus adapté...

Li agradava melhor lagremas . Li pareissiá qu'èra benlèu de lagremas , malgrat l' estranh de la dicha. A i soscar la causa semblava pas gaire possibla... Sus les larmes de.... del ponde , encara que :” quicòm ven de tombar dins las lagremas, sul postam” per de qué pas “ E per qué pas: entre los fuèlhs jaunes oblidats, de la tencha secada ”...

Lo fintaire tornèt dins lo membre grand de l'apartament .Cap al frigò, se trapèt la botelha d'iranjada , un demai de Mac Do Gigant , un mescladàs d'uòus esclafats sus de -cambajon a la maionesa.Tot aquò li agradava fòrça, e devegadas li ajustava una pichona lisca de mèl, per la consisténcia. Qu'es un costat, un aspècte de l'accion de se noirir qu'òm oblida tròp sovent. Per exemple cossi oblidar lo rajal de la castanha bolida jos la dent . Se gratèt l'esquina contra lo sulh . Miosotis tardava . Una radió udolava Stranger in the Night . Los autres fintaires fraires porcatièrs anavan cotria; per se carrar melhor , cadun dins sa nuèch fantasmatica.

Lo fintaire sabiá plan que , dins lo monde , i a los que vivon , los que los fintan viure , e los que vivon pas. Que i a los que panan la vida dels autres , es a dire la de los que vivon pas, per causa que fan pas qu'agachar los autres , e qu'an pas de rason de viure vertadièrament, que siague al travès de l'uèlheton d'una luneta o en agachant lo pòble que passa , de la terrassa d'un cafè. E aquò's li pareissiá pas normal.

Aquò's aital que la vida l'avia plegada , del costat dels fintaires dempuèi l'escòla mairala ,ont aprenguèt tant plan d'escotar e d'agachar.

Tafurèt un momenton davant la luneta . L' aviá reglada exactament al mitan de la fenèstra de la divenca, mas totjorn se desmargava. Miosotis èra pas son nom, mas avia la tissa de las escaissonar . Miosotis, Pervenca, Violeta, Jonquilha mas d'autres còps las sonava Minerba, Isis , Olimpia,