lo fintaire de Manhatan part 6 bis

Que tot èra illegible(çò qu'es pas tant grèu...

Dels noms que s' apariavan ambe l'aparéncia de la filha o ambe sos vestits , o la color de la cabeladura , dels uèlhs , o mai encara qu' apariavan ambe lo del seu animal de companhiá. Lo nom de la filha li veniá subte. Tal un liaç. Tala la responsa de sa cervèla ante- preistorica, de l'epòca ont totes se rebalavan a quatre patas pels bartas, per culhir de fruches en s' aparant dels leons e dels mosquilhs , dins la valòia de l'Omo , endacòm dins Africa . Una madurason que li montava al cervèl d'un còp . Ne'n lhabrava .

Arser totes se preparavan per gaitar la Miosotis, que se sonava aital, sens rason majora, per causa d'un polit fais de vims qu'avia davant la cosina, o de la flor blava que portava sus l'aurelha. Cossí foguèsse estat possible qu'un fais de vims, o una pichona flor poguèsson li retipar un miosotis. E ben paures que la responsa, es pas Dius possible d'o conéisser, vist qu'èra pas qu'una sentida., quitament una pressentida....

Quant la gaitava Miosotis , l'extraordinària Miosotis que portava lo cho cho blau-petant-fluò, e ben, se pensava a.... ren , amnesia plasenta, psicoterapia poderosa que li reversinava l'arma , levat que li donava de prusit a la lenga e l'enveja destimborlada de l'abrasar pertot , de la mossegar , de la rosigar coma òm se rosigar un benarric. S'ò disiá qu'i aviá pas qu'ela per li levar lo pes de la vida. E que la farià leu son eiretièra. Sabètz qu'uns còps vielhit , a l'òme li pren , lo falorditge estranh de chucar a la popa de sa libertat , e de petar lo Sablièr Grand, o de devinhar çò que li demòra , e la tròba seca la dralha, amara e rufa tot del long. La remembrança coma l' òs dels sovenirs, quand òm se compren fin finala, que la mòrt te nifla de mai en mai, te ten las parpèlas encarquilhadas coma'l chòt, fins al mitan de la nuèch , qu'aquela garça te pòt esclafar entre sas arpas coma un milhaucàs poliartritica

Vos prègui de pas me jutjar tal lo fintaire viciós de Manhatan ...a l'afust , de badar la pus pichona susfàcia de carn fresca. Pensatz puslèu a l'agach de Fellini dins « Morir a Venice »

Non ... Que ne soi pas d'aquela mena de fintaire , que soi sonque de la mena dels asoraires , los que badan la lenga , ambe sus los pòts , lo gost per una popa , e ieu foguèri pas qu' un vistalhaire de la vida, quand me la tombèt, l' astrada de la fintar ela , la meravilhosa , que seguiá sa dralha , ambe son arma linda, qu' afortissiá nòstra jòia e butava son gauch , ambe son anar vertadièr, sa dança eternala de seduccion, cap ala nuèch, nusa , sus una terrassa , e quand tu, quand nos, nos demoravan al dintre, que lo resson de la vergonha de pas saupre dançar, un làguia , tal un fissal al plond de l'arma..

Voliái pas ausir l'argument femenèl: me fau bèla per ieu; me fau bèla per mon fringaire, me fau bèla per Dieus. E ieu me rami cordavi ambe un remembre vièlh, que totes al temps de la joventut, baisàvem la Tèrra, en sarrant las dents., pels traucs pichons dels grelhs. .. Vous l'aimez la Terre ?

Mas que fasiái ieu al mitan d'aquela mascarada? Se'n chautava de totes , e de ieu, la Miosotis?. Se sufisiá a ela, e erem pas dedins son sòmi. Èri ren . Decont èra lo pòble dels fintaires? . Perduts al non ren.

Mas o cresiái pas una segonda, e me disiá qu'èra pas qu'una polida messorga. Las femnas se fan bèlas per lo monde entièr femnas e òmes amassats, e se regaudisson de sentir la poncha de las miradas que se pausan a ela. E quitament vòli pas saupre se lo meu 'agach èra lo d'un viciós. Cò que per ela comptava èra d'èstre escalpradas dins l'uèlh del passant ordinari. Al fons se'n chautava que foguèsse l' agach remirabla de l'artista, o del professional de la fotò, lo caparrut de la beutat estranha e divenca de la femna. Sol comptava aquel agach fugitiu e alunhat , una alisada de luènh. Un amor de luènh?

Cresi que mantunas femnas traversan la vida , sonque per recaptar qualques belugas d'agach...

Me fasiái fòrt de parar un miralh a sa belesa, tot en respectant lo seu secret de divenca. Cresiái qu'èri sol, per saupre gostar l'espectacle. Qu'èra pel fintaire professional , qu'èri, l'uèlh d'un pintre ,d'un artista, e de primièra borra encara que son primièr trach pòt se degalhar, s' enganar, se desponchar . Lo que se teniá dins l'ombra, ambe lo masc , que testimoniava sa fe, quitament amorosa, e alucava sa pichòta lampa , tal un fan al concèrt de Miquel Jacson , cadun son fusilh a la man , que bracejava ambe son traça de calelh, crompat dins una mòstra putanièra ont tot arribava de Taiwan» èra ieu..

La lum tremolanta, sa lum expèrta disiá clarament :

Deslarga te amic , daissa arribar las èrsas de ton arma poderosa e soscaira, ajas pas paur , de levar per nos lo vel teunhe de ta vertat. Ajas pas paur! Que te'n chautan de las èrsas de la vida? Ta nuditat , aital que Dieu nos faguèt, ieu rufa, e tu, tant polida, fina, bèla, carnuda, sensuala, popuda , aital que lo mòtle eternal femenèl e diusenc te faguèt , e farà las femnas per que d'òmes simples e asoraires de ton còs de reina, que lo creiràn coma ton arma, quitan de bufar , de chucar sa biera tebesa , per alenar dins l'aire espés tal d'escalpraires de sòmis, sus la teulada plana d'un immòble, estorrits per las maquinas de la climatisacion, darrièr sa cortina, prègan per tu.