emma engenh

Que mots de vos me vengan

Que se’n pèrdi pas un bocin

L’espèr de vos que m’endevenga

De vòstre esperit aluserpit

Tal aucèla , las alas sarradas

Benlèu se volriá gostar de mèl

D’una copa que ta man li para

Per se tornar trobar al cèl

Ara qu’un jorn seguís l’autre

Siaudament que vendrem vièlhs

Aquò’s pas ambe una crotz

Que l’òme s’apara del solelh

Pr'aquò cridi mon capuditge

Consí ton èime, ai aimada

Mème se tot trescola a la fin

A la fin sol, amb son falorditge

Serem plegats dins son vielhum.

Tre la naissença , a la sorga

Quant la vida raja tant e mai.

Als quatre vents del mes de mai.

Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

Encara una nuèch

poèta occitan

Lo 101 unen despartament