operacion Prometeus1

Sciénca-ficcion !!!!!!!!!

Operacion Prometeus

Me soni Albinus Glòb.

Qu'es un nom dificil de portar.

Foguèri nomenat electrician de Prometeus, sul concors, e aprèp maites tèstes variats. Prometeus la vièlha fusada , que se'n parlèt a las informacions, fa quinze ans, oblidada , fa bel briu , dins un canton de l'astròpòrt de Balanhac, coma un boita de sardas, tant vièlha que l'invencion de la ròda, òc disián , los oficièrs, e benlèu mai vièlha que l'invencion del fuòc , e de rire totes, cai, cai, cai ... Tant vièlha que l'equipatge volguèt pas i montar, al primièr r' abòrd ... A la debuta qué, puèi montèt al segond r' abòrd.

Levat qu'i montèron petats a la clau, orgulhós coma Artaban .... Aprèp la famosa nuèch a Lidoranch e Sodomegonorèas i èrem montats quitament urós . Una serada plan organisada pel promotor del viatge. Qu' eran venguts nos cercar a l'ostal en limosina Lo capitan comandant que dobriguèt la pòrta lusenta : Nicolaï Khoborobski.

Iolanda gingolava : m'en faras pas d'autras. Ten lo vici al còs. Alfonsi la sarrèt sul seu pitre en eissugant una lagrema. Me sentiguèri poirit...

Ieu perdèri quatre quilòs.

Per magrir te cal montar al Prometeus , veiràs fondre lo grais. Ren de mai fòrt que la paur per daissar la cencha espessa que t' empèsca de nadar ambe un flotador ... Vist que te dona la caganha aquel Prometeus . Que la paur encapèt de me far magronèl, estequit e pietre. Que d'aiga de caganha!.

Cò que me diguèt Iolanda mantuns còps. L'avias la volontat tu, bogre de feneantas. Iolanda es la meuna femnòta. Teniá de polidas esperanças per ieu. Que las ai decebudas. Coma o diguèt Alfonsi Baodèl un amic d'enfància que perseguiá Iolanda de longa e que mormolhejèt : mec Iolanda t'aima plan, mas pas al caumatge .

Me notèt que l'Alfonsi avia pas jamai levat una palha de pel sòl. E que la Iolanda me la clavelava la lenga en ressegant de longa: qu'èra un òrre pecat lo de la gelosia...

La fauta de Iolanda s'èri montat sul Prometeus.

Alfonsi m'abraçèt en diguent :

• mec te cal trapar la dinhitat . Te cal montar al Prometeus.

Iolanda ne plorava. Me mostrèt lo camin de la redempcion . Un camin que menava a l'astroport de Balanhac, a la boita rovilhada d' escobilhas que se sonava lo Prometeus.

La Iolanda l' avia oblidat.

Quina engana....

Que se tròba , qu' ara finti lo tablèu de comandas, qu'es benlèu lo sol aplech que marcha encara. Tan es vièlh aquel petaçatge de fèrre que se trobam pas cap los plans , lo esquimas dels circuits de l'estacion. Ara que sem al cent quaranta unenc jorns de viatge, de reparacion me caldriá dire, que se passa pas una ora sens qu'una lampe roja , s' aluca endacòm mai. E que m'en ane ambe la lampa tòrca, al front , per cercar dins los corredors , e la pudentor dels olargs , lo senhal d'una pana , la beluga de la pana, e de la la solucion.