la dinkie toy- novèla tròç2

Aquel estiu i sèm tornats dos còps a la procession , per la pluèja, e lo riton menava lo bal . Capitèt de trapar un volontari per familha , e benlèu mai encara cò de los que fotavan jamai lo pè dins una glèisa, los ateus, los trufandièrs de la liure pensada , los comunistas , socialistas , anarquistas, e quitament los amics de Laval de la miliça totes esmoguts al remembre petainiste, tant viudent dins Avairon,un còp èra, pojadistas, cagolards , los que comandan França dempuèi per los sègles dels sègles, pacans e cans de tota mena , totes i son anats , qu'avian tròp paur que la pluèja fautèsse , o deleguèron qualqu'un de la parentat , la mameta, la femna , la filha , la sòrre , lo caganius, totas e tots plegats en pregàrias , pels amagats jos un saile o un trassa de berret de la coeta corta , vestits de negra , raubas longas pesugas que rebalavan sul camin poscós , entrecopat d'estacions convengudas , camin de crotz polit e perdut ara , caminavan cap a Nòstra Dòna de Laureta . Lo riton dubrissiá la marcha, seguit de dos mainatges vestits de l'auba, e que breçavan d' aspergors emplenats d'encens ... Aquò durava , durava

Qualques còps montavan un bramal agut sens que se posca saure se s'agissiá d'un jaupal de can o del crit plond d'una femna en estasi.

Lo prèire demandèt lo perdon pels nòstres pecats. Quitament a la minuta sentiguèrem plan qu'èra de nòstra causa se lo cèl demorava sèc. Aquí dins lo viòl cròiat per los rodals dels las carriòlas , al moment de s' agenolhar al pè de la verge e de li baisar sa tèrra , sentiguèron lo buf de la fe nos corre per l'esquina .

Cridèrem amen a plen pitre e tornarem prendre lo camin de la capeleta.... Nòstra Dòna de Laureta revertava la Bernadeta de Lorda.... Ara èrem al cap. Sus la montanhèta que se tròba en fàcia del castèl de Severac. Tornamai nos sèm agenolhats . Lo riton tornèt demandar a Dieus de nos oblidar pas . Vertat que plovia pas jamai. Dempuèi la debuta de la prima . Dins los traucs d'aiga de la ribièra , los peisses nadavan sus l'esquina .

Sentiguèrem un frenís de contentament corre dins l'amassada . Lo riton susava mai que mai . Mormolhejava un briu, subte gulèt los uèlhs escrincelants : « la Tèrra patis , lo teu pòble trima , las bèstias crèban , ta creacion , Ò mon Paire salivaire , tot va morir. La natura tota crèba. Salva nos..... De que vòls?