la dinkie toy- novèla

 Novèla tròç 1

Totjorn cregueri que l'estiu èra la sason la mai plonda, la mai longa , e la mai estranha . Pas sonque per la libertat. Non, n'i avia pas qu'una de sason. La sason reiala de l'estiu ,la de las vacanças escolariás . Èra coma lo portanèl estrech de la preson se dubrissiá en gingolant de totes los gonfons de la tèrra, per desliurar la populacion dels enfants esclaus de sas cadenas. Que començava al mes de junh, per clavar al mes de setembre, quand la davalada se metia de compas per ne siblar la fin . Un jorn luenchenc la dintrada sorna, tornariá tindar al cloquièr negre de las realitats, la de las grandas personas, mas qu'èra  pas la nòstra . Alara n'aviái la sentida, me panava lo temps . Mentre que voliam pas daissar s'escapar l'estiu. Me carravi . Que lo recaptava entre las mans jonchas coma se fa amb l'aiga gelada de la sorga de l' Avairon.. Tant s' apariava amb las vacanças , l'esperit de la nòstra enfançia , las «grandes vacances» coma disiam, encara mai longas que dins los remembres . Oras gloriosas estripadas, rosigadas per las annadas oblidosas. Mai de dos meses, gaireben tres, atalentats de vent , de passejadas , d' exploracions , de descubèrtas , de baumas , de lacs, ont totas las leiçons pesugas dels mèstres afranchimendits , s' escafavan davant la jòia de tornar al seu natural. L'ora sonava del banh pagan. Aimavi lo paroxisme de l'estiu. L'aire que far tremolar l' asuèlh , la tèrra cremada , fendasclada , e que fasiá ondejar los carris sus l'estrada, dessús las sompas de quitran fondut, l'espandi infinit del cèl subre caufat , la calorassa que dubrissiá pels prats des regas secarosas , dins lo rogièr sagnós , lo caumas que jogava amb de revolums de posca , e un fum de brots d'èrba calcinada que volastrejavan al solelh . Al mitan de l'estiu , veniam navigadors solitaris , los de la mena que traversèron l'atlantica , los que faguèron lo torn del monde , los que gaitavan las estelas dins l'espèra que quicòm los faga un signe amistadós , una convida al viatge extraordinària dins lo còsmòs , los que se dirián dusca al darrièr badalh, que lor demorariá tant de libertat a la popa , que ne'n palpèron a la proa . Dins las pradas cremadas , las bèstias cercavan las tacas d'ombras , las vacas dels pièches flacs bramavan davant las taridas , o los abeuradors galvanisats brutlants. Los tracturs passavant en pissant l'òli pels camins traucats , per rebalar de cistèrnas d'aiga. Los paisans quitavan pas de renegar lo cèl blau e lo solelh crusèl que finissiá de rabastinar los penjals. Aquò's de l'epòca que me pensèri que los adultes cresián bravament a la poténcia de las fòrças invisiblas , a la magia, encara qu'o volguèsson pas o reconéisser en disent que qu' aquelas fotraladas èran pas bonas  que per  las femnas....