amor de luenh e estrangetat

Au nom de l'étrangeté,

ieu vòli de dire;

Al nom dels angèls

que sospiron.

Ieu , que los vesi passar,

Las alenadas del grand autan,

Lo drac banut que te mòstra,

Pas que sas banas que puntejan;

Al mitan, entre los uèlhs.

Non tot se pòt pas acabar aital ,

Soven te de las ròsas qu'onchavan ,

Tos pels sornaruts e gris,

Òc nos demòra pas ren

que l'ombra del baston;

Per  se remembrar  d'una ombra  .

E França al mitan....

Que cridan , mon istòria  es gloriosa