un còp èra, dos amics - tròç1

Un còp dins un vilatge , èran dos amics. Lo primièr èra grand, bèl òme destrigat, linge, calossut, e quitament  nascut d’una familha borgesa. Mentre que  l’autre pecaire, demorava  miserabla,  laguiós , long coma un jorn sens pan,   qu’èra pas de creire. Quitament , disgraciós amb son nas long , e sas gautas  florits mantuns còps, de botons d'acne. E totes , e son amic primièr se trufavan del qu’ èra un pauc bestiassion , tròp nèci   … Quantes de còps li faguèron creire a d’unas fotralhadas , la tièra n’èra sens fin, de la caça al dahu cuol nud, a consí  far créisser la barba ambe un pauc de mèrda de colomb , de pausar des tendèlas per las  escarabissas , a desnisar las trèvas dins las cròias del  Cabanis. Vos parli d’ una istòria viscuda, al pais de las falguièras e de las ginèstas floridas, un pais de cocuts que canta al fons de la prada cubèrta de narcísses . 

Aquò fa que  la vida es agra , e la tèrra bassa , quora òm i pensa .   

Que me deslarguèsse  e ne’n diriái tròp sens malvolença, mas una mena  de jutjaments de valor ,  d’ oquases a tombarèls, d’una liura e mièjas , e  d'autras condemnacions sens relambi, sens cap de bontat per la raça umana. Pareis que l’òme,  que lo mal tuèsse pas ven pus grand , pus fòrt ? Colhandrisas a molons ! E tombarèls de conarias ….Mas mantuns còps los mots retipan una pensada  reguèrga, e l’arma la  pel d’una  sèrp que volastreja sens fin sus Causses.

La preson darrièr l’aparament de las idèas , que s’emmargan coma los mòbles IKEA ; quitament solidificadas per la susor de las nuèches sens sòm.

La grand ditz jamai de mal de degun. Jamai gausariá dire quicòm de qualqu’un . Totjorn me prechèt de far coma ela. Ditz que de mal parlar es causa de blassaduras de l’arma. Lo qu’insolenta los autres se blassa el tanben, tot sol !  Un :  que jamai jutgèt  los meu jutjaments de valor,  jamai los mespresèt la natura de las meunas paurs. O que disiá que calia  pas  fintar lo cap del camin… Que Dius nos  esperava totes  per perdonar . Sai que Mame cresiá al dieus Catar.

Consí es pichona mon arma, tant teunha , tant tremolanta  al vent maissant del mond, de la libertat que pòt gisclar de pertot,  qu’òm i prenga pas garda, e tot desbordelar de la vida suauda, de la tranquillitat. E òc, cadun son arma, son armadura ,   a son auçada,  mai o mens fòrta , mai o mens menaçada , mas leugièra tala la pluma  d’un aucèl, qu’alisa l’èrba rufa  e  desapareis  al mendre  ventolet ,  causa pichona , amolonada sens pes,  pròcha de la gravitat del non ren , que cal pr'aquò aparar de tota sa fòrça  , e que dança coma la flamba d’una aluqueta .  Alara vos' n prègui , non vos trufetz pas de l’espaurut. Non lausengetz pas la fòrça bruta, instinctiva . Tronatz pas ambe las vòstras idèas davant , tal Zeus amb son tri-dent , las messorgas totas pastadas  de normalitat falsa . S'agís pas de se mostrar del det , d’ èstre de la còla dels lops , cap de canhada , udolant ambe fòrça per non èstre vist entre los autres, o devenir capmèstre