En cagant

En 1954 i avia pas qu'un cagador public a Severac. Un per tres mila estatjants. Paure que los jorns de mercat , e ben te podiás totjorn arengar ,dins la tièra davant la pòrta blava, en fàcia de la COOP. E ben podiam pas cagar. Qu'aquel trauc tant pichon se tampava e que jamai la tele realitat i arribarà....  D'amaginar lo çaganh e l'embrolh.

Nòta que per cagar ieu liurament n' aviái pas cap de besonh de papièròt ròsa, e n'avia pas cap de vergonha. O fasiái aital un quèc en parlant de las afars del mond . Per cagar gentament sautave la cleda de la « PICHONA CELERITAT », pels trens de mercandi sas, es a dire l'endrech per cagar al bartas , un penjal que s'acabava dins un besal tot plen de capgròs . Cadun son canton, cadun sa plaça. L'enriquiment de la familha i fasiá pas ren. Èra lo respècte de son anar. Totes nos parlavan en cagant. E desliurant las lofas polidas.

Aquí estant ne caldriá dire quicòm mai.

Seriá pas jamai vengut al conse , l'idèa, de quistar per un cagador de mai. Lo jos prefècte o voliá pas. E lo paure i gausèt pas jamai pregar.

Auriái respondut lo fat, a çà mé còlas de fenhantàs consí faguèron a Valmy? E dins las trencadas Camin de las Dònas?..

Un còp èra, lo conse jamai de la vida imagenèt de demandar un cagador de mai . La fòrça de França èra aquí , totes deviam ne cagar sens gingolar. E o fasiam. Lo país dels dreches de l'òme de la femna e del conilh merdut.

Nòta que los aujòls aviam pas gaire de besonh , levat lo de manjar ,lo de dormir , lo de trabalhar quitament a gratis e .... de cagar . Òc anetz me dire sai que e deviam de far l'amor , òc mas chut chut degun ne parlava. Que la glèisa i permejava..La glèisa , lo jos prefècte , e l'armada aquò's son pas la fòrça majorala de França? La glèisa la maire de França.

Dusca al jorn , o d'unes mai aluserpits que los autres, o benlèu qué « montèron » qualques annadas trabalhar a Paris, vegèron plan que d'unes cagavan dins la seda , e los autres dins lo bartas de la pichona celeritat dels trens . E alara coma o diguèt tant plan , los mèstres de la glèisa , de l'armada , e de de la noblesa, foguèt la debuta de la davalada. Del non ren. Que ara, las femnas se passejan quitament nusas e nos empachan pas de bandar coma d'ases, mas se volètz mens que davant...

Que la meuna sentida , se volètz, la vos liure , aquò's que m'agradavi melhor de cagar jos las estèlas, en parliquejant de las afars del Mond , mai que de m' espelforçar assietat ara coma un caval de circ, sus un cagador tot blanc, que me congèla lo cuol. Lo vielhum qué ?

E just per legir sus la paret , la traça d'un det plen de mèrda que ditz : Joan baisa Joana , dins sa solesa, alara que  ara, totes aimariam fòrça de parlar en cagant .