Perdigal un jorn de dobertura

Uèi soi vengut mai que ieu,

Tal l'aucèl qu'alisa son uou,

Sus un rai de solelh blanc.

Uèi sias venguda meuna

Una gota d'aiga a l'uèlh,

perfumada de pluèja tebesa,

Clara cosserga e lagrema;

Ane , un arabesc d'amor

Uèi cresiá pas de mon còr

Sentir un tremol gaujós

Tal un perdigal roja e vièlh ,

que sona entre las ginèstas.

Non que cresiái pas de morir,

Encara mai fòrt e d'arrestar ,

l'escorsa fòla de mon arma

Tal un can, lo fusilh, la flor ,

e la dolor sus una branca

ibre de la nolor de farigola,

la mòrt quant l'auba naseja,

plegat d'un mantèl de fuèlhas

pegós de mon sang roginèl.

E las formigas e manjamèrdas

Me venon chucar las parpèlas,

e las cordurar sul non ren.

E la quita colòbra passa ,

Oblidosa , e fièra e lassa

Un còp me panèt los uòus,

e me fintèt dins mon frenís.

Mentre que pregavi Dieus,

Que s'amagava a las nívols

Ara soi vengut mai que ieu,

En gaitant lo cèl tremolant.

Las moscas que volastrejan ,

Semenan los vèrms caputs

Que manjan golardament.

Lo ventolet s' arrestèt d'un còp

Quant lo can m' agantèt mièg mòrt.

Ieu , perdigal adomergit