l'òme oblidat

Passa per la  carrièra , lo pòble enrabiat

Ditz ambe son sang , le temps qu'an perdut

D' ensajar de florir l'alèia d'un cementèri

Ont dòrmon totes los soldats oblidats.

òm lor promés deman , al cèl, lo ser vengut

Coma sus las parets, çò que sòmian ,

de filhas , de copas plenas d'argent,

de miratges , de pantais inausits mirgalhats ,

lo borron , d'un pauc mai de benastre .

Per la pena : que son enfant se trufa,

Quand las èrsas geladas alisan las teuladas,

Quand l'alena pudenta d'un paire de Nadal

Per pas lo nomenar , arrèsta pas son carri,

que per escampar  aiga, al portal de l'ostal .

Fregan las peiras. L'estrada . S' amputan.

E a paupas , montan castèls , gleisas ,

Estatuas , monuments , palais , per la glòria

Que non ditz  un mot de sa vida escura .

Quitament d'una guèrra passada e féruna.

La pròva de l'espèr e de l'infèrn sus Tèrra.

E qu'òm aus de longa son tindal de cadena.