Lo cèl e la Tèrra.

Te clina pas aital fanton,

a la fenèstra de las estelas

Gaita aquí , escrit petit ,

«  e pericoloso sporguesi”

Riscas de cabussar sus Març,

o se vira, Jupitèr o Pluton,

D'anar vistalhar la Luna:

Un sòmi qu'es pas de far

S' enairar las alas al solelh?

Que ton bèc tombe duganèl !

Tant val volar per las dunas.

E... cap de pèira per t'assucar,

Aquò's arriba qualques còps,

Se pòt crosar un meteorit,

Qualque mena d' estalatita;

de tròp caminar aital, en pensada.

Dins l'ombra clara de la nèu,

Los dracs qu'emmascan la montanha,

te chucaràn, l'arma pels uèlhs,

...e la mesolha per la clòsca...òc.

Lo cèl es coma l' aiga negra ,

Un ocean plond de calelhs atudats,

Que fa bèl temps que tot es mòrt.

Amont . E òc...la mesolha fosic.

Fin finala lo cèl es un cementèri.

Ne vòls? de mascas a la cara cubèrta,

de biçòls? de plagas? de poisons?

Veja ; la Tèrra una luòc dangeirós ,

sens veirials, sens ciris, sens libertat.

E los Dieus son venguts crusèls

Qu' ambe la tèrra an fach un òme

Ambe l'òme , an fach una femna,

Que volguèt manjar de trenèls...

E òc de tripons... de fats!

E ambe la femna un aucèl caput,

que cabussèt plond dins las estelas,.

dins lo potz de totas las nuèches

E lo pauronèl se cremèt sas alas ...

Remembra te ! L' Òme aima la guèrra ...

Para te fanton del Cèl e de la Tèrra,

Demòra aquí, sul meteis fial que ieu,

Aquò çò que diguèt a son nenon, la tortora..