M Vinaver, A Camus, e S Weil

Correspondéncias entre Miquel Vinaver e A Camus...

Trach del jornal « Monde » del dissabte 5 de mai paginas de la cultura e de las idèas..

Question Lo Monde: Dins aquela correspondéncia ; apareissètz coma un jove determinat , e indignat , coma se ditz ara. « Lo sol engatjament qu'aja un sens per ieu, escriguèretz , aquò de far prendre consciéncia als òmes de lor situacion; a lor far recobrar lor « realitat » , a voidar l'Estat de sa mostrosa « realitat ». O diriatz encara uèi?

Responsa M Vinaver: Òc , o tornarai dire , gaireben dins los meteisses tèrmes. Quora m'adreçavi , en parlant de l' Iliade consí d'un cèrt biais, los òmes d'Occident , a comptar d'un cèrt moment de l' Istòria, an abandonat lor poder , lor poténcia . E fin finala an renonciat a lor capacitat d'agir, l'Estat venent lo depositari d'aquela fòrça ...

Òc ai pas vertadièrament cambiat d'idèa dempuèi....

M Vinaver e S Weil, se despartisson, per ieu, una idèa comuna a prepaus de l'Estat « modèrne » vengut un mostre per M Vinaver çò que sembla pas per Camus, que vòl èstre un escrivan «responsable»....

Una idèa que l'esquèrra fariá plan d'estudiar de prèp. 

E pichona poesia per poèta despoderat

Los mots....

I avia totas las musicas e totes los mots,

Las musicas mudas per alisar l'aurelha ,

los mots coma còdols , plegats de mofa,

Escusatz , per causa d'engrais quimicas,

E sabèri pas causir entre los mots e la musica,

qu'èra coma causir entre la posca e lo vent ,

los mots arribèron tal un issam de vèspas ,

Per te forçar de causir entre la nuèch e la lum ;

Puèi te tapèron dins lo cap als timps estreches ;

de ta vida estequida , de ta vanèla oblidada,

que te pòsca bastir, un tunèl per anar mai plond.

Los mots te comandavan, qué! los signes de la vida,

E de las rescontras que farem sul trepador pegós,

Òc, tu paure duganèl a te cerca una sortida digna ,

Coma un picador de las bragas petaçadas

Sens saupre , que la pòrta del «toril» es clavada,

Que l'autra pòrta es la d'un cimentèri gaujós, florit ,

Ont troban qualques còps, qualques penches de sèrp,

que se jocan , dins ta boca , dins los traucs de ton nas,

Ambe los vèrms borruts , e l' «asticòtch» trufaire,

Totes dos cossergós al plec de l' arma d'un riton,

Qu' un estiu agradiu pòsca paréisser a l'òrt mòrt ?

Mas qual comanda als mots , a las musicas , degun,

E bracejan totjorn los poètas molinièras de la Tèrra,

E los mots forman d'èrsas gigantas de carnaval,

Pòbles , cracas, aucèls, bastisons , socialismes , rasons,

Duganèls astres blos, pregàrias , aimatz l'ensalada?

Plòu , quand nèva pas , plora e ritz a l'encòp

Solelh , luna plena, petròli e petroleum-politic

La cervèla pòt ne ligar un? que comence lo çaganh?

Mestreja pas sa pèl ! , e vòl pregar lo cèl?

Los mots tot sol per dire lo non ren, per la boca.

Lo poèta? un falord que los vòl beure a galet .

Qu'estarris dins l'Oed Occidental de Valery tarit.

Crane , las onglas ficadas dins la carn d'una trocha seca.

Bochard dels mots de las lenga majoralas ;

Que li daissan pas fin finala, qu'una nolor de fangas.